“โอ๊ย เบาๆ หน่อยสิ ฉันเจ็บนะ” มาริสาร้องประท้วงแต่เขาไม่สนใจ เธอเลยขืนตัวเอาไว้ “จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปกับคุณนะ”
ฟลินน์มองเธอตาดุ คืนนี้เธอดูดื้อกว่าทุกวัน และแค่มองหน้าเธอเขาก็รู้ว่าแล้วสติเธอกว่าครึ่งปลิวหายไปแล้ว
“กลับบ้านน่ะสิ จะอยู่ที่นี่ยั่วให้ผู้ชายเข้าหาแล้วให้ผมอกแตกตายหรือไง” เขาอดประชดหญิงสาวไม่ได้
“แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้ ทีคุณยังทำได้เลย” เธอตอบกลับเขาเสียงหยัน
“มันไม่เหมือนกัน!” ฟลินน์โต้กลับ “แล้วผมไม่ได้นอกใจคุณเลย นั่นก็เป็นแค่...”
แต่หญิงสาวไม่ฟังเขาสักนิด เธอขืนตัว เหลียวซ้ายแลขวาไปมาราวกับจะหาใครสักคน “ฉันกลับไปไม่ได้” เธอบอกเสียงแข็ง แต่ก่อนเขาจะได้ถามหญิงสาวก็เอ่ยออกมาเอง “เรแกนให้นั่งรอที่นี่”
“งั้นกลับได้ เดี๋ยวเรื่องเพื่อนคุณผมจะให้คนพาเธอกลับไปส่งที่ห้องเอง”
ฟลินน์ตัดบท โทร.หาหนึ่งในบอดี้การ์ดของเขา สั่งการเรื่องเพื่อนของมาริสาสั้นๆ ของสองสามประโยคแล้วลากตัวยา
