หล่อนหน้าชาดิก ยิ่งเห็นสายตาเห็นใจจากผู้ชายแปลกหน้าที่มองมาก็ยิ่งอับอายจนแทบจะมุดดินหนี
“ฉัน... ขอเวลาอ่านสักครู่นะคะ ไม่นานหรอกค่ะ”
“ไม่ต้องอ่านหรอก เธอคิดว่าฉันจะเอาเปรียบเธอหรือ”
“เปล่าค่ะ ฉันก็แค่อยากจะอ่านก่อน...”
“ไม่ต้อง เซ็นชื่อเลย เพราะเวลาของฉันมีค่ามากกว่าจะต้องมานั่งรอผู้หญิงไร้สมองอย่างเธอ”
แต่ละคำพูดของเขาทำให้หล่อนเจ็บแสบยิ่งนัก “แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าคุณ... จะทำสัญญาอย่างยุติธรรม... ฉันควรจะอ่าน...”
“ฉันรวยจนไม่อยากจะได้สมบัติของใครอีกแล้ว ถ้าเป็นเธอละไม่แน่ เพราะเธอมันไม่เคยหยุดละโมบ”
“ฉัน...”
“เซ็นชื่อ เร็วเข้า”
ปรางสิตาน้ำตาซึม เจ็บช้ำน้ำใจกับวาจาร้ายกาจของเขาเป็นที่สุด และก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตนเองลงไป
“ก็แค่นี้”
คาฟาห์ดึงเอกสารสัญญาที่หล่อนเซ็นชื่อแล้วกลับคืนไปให้ผู้ชายแปลกหน้าที่เขาไม่ได้แม้แต่จะแนะนำให้หล่อนรู้จัก
“คุณเอ
