“สวยไหมหนูปราง...”
ปรางสิตาจำเป็นต้องฝืนยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่ตอนนี้ความรู้สึกภายในมันช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่หล่อนตอบโมฮัมหมัดออกไปมากมายเหลือเกิน
ใบหน้าหล่อจัดแต่บูดบึ้งราวกับกินรังแตนไปร้อยกว่ารังของคาฟาห์ทำให้หล่อนอดสยดสยองกับนรกที่เขาขุดรอไม่ได้ หากลับตาคนเมื่อไหร่ เขาคงจะต้องหักคอหล่อนแน่ๆ
“สะ... สวยค่ะ”
“ฉันดีใจนะเนี่ยที่ทำให้หนูปรางมีความสุขได้”
โมฮัมหมัดฉีกยิ้มกว้าง และนั่นก็ทำให้คาฟาห์อดหมั่นไส้ผู้หญิงที่ยืนข้างบิดาไม่ได้ หล่อนคงกำลังดีใจมากกับสิ่งที่กำลังได้รับอยู่
“คนดีของท่านพ่อมีความสุขเสมอละครับถ้าอยู่ใกล้ๆ กับผู้ชายร่ำรวย กลิ่นเงินมันหอมมาก จริงไหมกานติมา”
เขายกแขนล่ำโอบรอบเอวคอดของหล่อน และถึงแม้ว่าหล่อนจะพยายามฝืนตัวออกห่างแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ยอมให้กระทำได้ตามใจ
“แกก็มองหนูปรางในแง่ร้ายเกินไปนะ คาฟาห์”
“ผมว่านี่ผมมองกลางๆ แล้วนะครับ”
โมฮัมหมัดส่ายหน้าไม่เห็นด้ว
