หลังจากถูกคาฟาห์ลากตัวกลับมายังบ้านพัก หล่อนก็ปลีกตัวไปดูแลโมฮัมหมัด แม้คาฟาห์จะไม่เต็มใจให้หล่อนแยกจากไปนัก แต่เขาก็ไม่อาจขัดข้องได้ เพราะคนที่หล่อนจะไปดูแลก็คือบิดาของเขานั่นเอง
มือเล็กดึงบานประตูให้ปิดสนิทลง หลังจากพาโมฮัมหมัดเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ความมืดโรยตัวล้อมรอบ แสงไฟบริเวณต้นเสาหน้าบ้านที่เปิดเอาไว้ทำให้เห็นแค่เพียงทางเดินรางๆ เท่านั้น หล่อนขยับเท้ากำลังจะก้าวเดิน แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“คุณคาฟาห์...”
คนตัวโตปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆ กับการยึดตรึงแขนเล็กเอาไว้
“ห้องของเราอยู่ทางนี้ไม่ใช่หรือ จะเดินไปไหน”
“เอ่อ...”
“อย่าบอกนะว่าจะไปนอนในห้องรับแขก”
เขาออกแรงรั้งร่างอรชรเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็สามารถดึงหล่อนเข้าไปกอดแนบอกได้ แม้หล่อนจะขัดขืนก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยค่ะ”
“ไม่ปล่อย เธอนี่ดื้อด้านจริงๆ เลยนะ”
“อุ๊ยยย ปล่อยฉันลงนะคะ” หล่อนอุทานตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ย่อตัวลงแล้วช้อนร
