“จะรีบเดินไปไหนล่ะ ปรางสิตา”
แขนของปรางสิตาถูกรั้งเอาไว้ด้วยมือใหญ่อบอุ่นของคาฟาห์ ผู้ชายที่หล่อระเบิดจนสาวๆ ในห้างฯ หรูถึงกับมองกันตาค้าง
“ก็คุณอยากดูหนังไม่ใช่เหรอคะ ฉันก็กำลังจะเดินไปโรงหนังยังไงล่ะคะ”
“ใช่ อยากดูหนัง แต่ก็อยากกินข้าว และก็พาเธอชอปปิงก่อน”
หล่อนส่ายหน้าน้อยๆ ปฏิเสธ “ฉันไม่ต้องการเบียดบังเวลาอันแสนมีค่าของคุณให้มาเดินตามฉันชอปปิงหรอกค่ะ”
คาฟาห์นึกอยู่แล้วเชียวว่าคำๆ นี้จะต้องย้อนกลับมาเล่นงานตนเองในสักวันหนึ่ง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วแบบนี้
“ใช่ เวลาฉันมีค่ามากกว่ามาเดินตามหลังผู้หญิงชอปปิง แต่ฉันก็อยากจะตอบแทนเธอนี่นา ในสิ่งที่เธอให้กับฉันมา”
แก้มนวลแดงก่ำ เพราะเข้าใจดีกว่าเขาหมายถึงอะไร “ฉัน... ไม่ได้เต็มใจให้สักหน่อยค่ะ” เสหลบสายตาพัลวันด้วยความขัดเขินเอียงอาย เนื้อตัวสาวปั่นป่วนรุนแรง
“ครั้งแรกไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่ครั้งต่อๆ มาเธอแสนจะเต็มใจนะ ปรางสิตา อย่าขี้จุ๊ส
