“เป็นยังไงบ้างหนูปราง พักนี้ดูมีน้ำมีนวลมากขึ้นนะ” ปรางสิตาขัดเขินเมื่อโมฮัมหมัดเอ่ยแซว
“เอ่อ... ปรางก็สบายดีค่ะท่าน”
“นี่เห็นเจ้าคาฟาห์มันเลียบๆ เคียงๆ ถามถึงพิธีแต่งงาน สงสัยมันคงคิดจะจัดงานแต่งในไม่ช้านี้ละ”
ชายสูงวัยระบายยิ้มมีความสุข ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรจากหล่อนนัก แม้จะรู้ว่าความสุขนี้ไม่มีทางยืนยาว แต่ก็อดที่จะลุ่มหลงไปกับมันไม่ได้ ความสุขที่ได้อยู่กับชายที่ตัวเองรัก แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักกันเลยก็ตาม เพราะสิ่งที่คาฟาห์มอบให้กับหล่อนมีแค่เพียงความใคร่เท่านั้น
“ฉันดีใจนะที่กำลังจะได้อุ้มหลานในไม่ช้า”
“เอ่อ...” หล่อนเอียงอายพูดไม่ออก
“คุณปรางคะ มีโทรศัพท์ถึงคุณปรางค่ะ” ญามีละเดินถือโทรศัพท์ไร้สายสีครีมมายื่นให้กับปรางสิตา
“หนูปรางคุยโทรศัพท์ก่อนเถอะ”
ปรางสิตารับโทรศัพท์มาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินอ้อมไปรับสายสนทนาที่ริมระเบียงซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
“สวัสดีค่ะ ปรางสิตาพูดค่ะ
“นังปราง ทำไมแกไม
