“ถึงแกจะไม่อยากหย่าตอนนี้ อนาคตต่อไป แกก็ต้องทิ้งหนูปรางอยู่ดี เพราะแกไม่ได้รักหนูปราง”
เขาหันไปมองหน้าบิดา ดวงตามีน้ำตาคลอสองหน่วยตา “ผม... จะไปตามปรางสิตากลับมา ผมไม่ยอมถูกทิ้งแบบนี้หรอก”
“แกรู้หรือว่าหนูปรางไปไหน”
คาฟาห์หันมองหน้าบิดา “ท่านพ่อบอกผมสิครับว่าเธออยู่ไหน ผมจะไปตามเธอกลับมา”
“ไม่ได้รักจะไปตามกลับมาทำไม”
“ก็ถ้าผมไม่รัก ผมคงไม่คิดจะไปตามกลับมาหรอกครับ” ในที่สุดคาฟาห์ก็หลุดพูดความรู้สึกออกไป โหนกแก้มสูงของเขาแดงก่ำ และต้องหลบตาผู้เป็นบิดา
“นี่แกรักหนูปรางเหรอ”
โมฮัมหมัดอมยิ้มพึงพอใจ
“ผมไม่...”
“ถ้าแกไม่ตอบความจริง พ่อไม่บอกหรอกนะว่าหนูปรางไปไหน”
นี่เขาคงหมดทางเลือกแล้วสินะ หมดทางที่จะคงศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่น้อยนิดบนบ่าเอาไว้ได้อีก
“ผมรัก... รักปรางสิตาครับ”
“ก็แค่นี้แหละ”
โมฮัมหมัดหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ
“แล้วทำไมท่านพ่อต้องหัวเราะด้วยล่ะครับ ผมเขินนะครับ”
“พ่อก
