ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปจากตอนแรก หลังจากมองตาของหล่อนแล้วรู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด
สองพ่อลูกดีใจ รีบเดินตามหลังเจ้าของบ้านเข้ามาในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ แต่คุยกันได้ไม่นานเชิดก็ต้องขอตัวกลัว
“ดูแลตัวเองนะคะพ่อ… ”
จากกันครั้งนี้… ไม่รู้ว่านานแค่ไหนจะได้เจอกันอีก ปลายฟ้ากล่าวทั้งเสียงเครือ พยายามหักห้ามหยาดน้ำตาที่กำลังจะไหล นึกสงสารพ่อของตัวเองที่กำลังตกที่นั่งลำบาก
หล่อนรู้ดีว่าสาเหตุที่ผู้เป็นพ่อต้องยอมเลือกเดินในเส้นทางที่รู้ว่าผิด แต่ก็ทำเพราะต้องการหาเงินมาส่งเสียเป็นค่าเล่าเรียนและเลี้ยงดูหล่อนซึ่งเป็นลูกสาว
“ฟ้าไม่ต้องห่วงพ่อ… ถ้าพ่อไม่ตายสักวันเราต้องได้เจอกันอีก… ”
เชิดกอดลาลูกสาวแล้วหันมายกมือไหว้ลานายเก่า
“ขอบคุณนายครับ… ขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกสาวผม แค่นี้ชีวิตผมก็หมดห่วงแล้ว จากนี้ไปผมคงตายตาหลับ”
ทั้งสีหน้าและแววตาของเชิดดูโล่ง เหมือนคนที่เพิ่งยกภูเขาออกจากอก
เชื่อมั่นว
