ตอนที่ 3 ความวุ่นวาย
1280 คำ
แสงอาทิตย์อ่อนๆ ทอประกายกระทบยอดหญ้าที่มีหยดน้ำค้างเล็กๆ ประดับใบหญ้าทั่วสนามหน้าบ้านใหญ่ ทำให้เกิดความแวววาวระยิบระยับสวยงามราวกับโปรยอัญมณีเม็ดสวยบนยอดหญ้าทั่วทั้งผืน สร้างบรรยากาศสดชื่นแก่เด็กหนุ่มที่นั่งสูดอากาศเคล้ากลิ่นไอแดดหอมอ่อนๆ เข้าเต็มปอดอย่างสบายใจบนริมฟุตบาทข้างสนามหญ้า ดวงตาคู่สวยจับจ้องนกน้อย 2 ตัวส่งเสียงเจื้อยแจ้วพลอดรักอย่างน่ารักน่าเอ็นดูบนกิ่งมะม่วงไม่ไกลจากสายตา เด็กหนุ่มนั่งยิ้มรับความสดใสของเช้าวันใหม่ด้วยความสุขเต็มเปี่ยมอย่างสุขใจ หลังจากการวิ่งออกกำลังกายรอบสนามหญ้าในช่วงเช้าตรู่ นับเป็นเรื่องปกติที่เด็กหนุ่มจะตื่นเช้า ด้วยอาชีพที่เขาทำต้องบริหารเวลาให้ดี เพื่ออำนวยความสะดวกสบายแก่ผู้เป็นนายจ้าง ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน ความสะอาดเรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ต้องพร้อมใช้งาน ก่อนที่เขาจะออกมาวิ่งออกกำลังกายและมานั่งพักสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า เด็กหนุ่มได้ปฏิบัติหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมายจากแม่นมของบ้านเป็นที่เรียบร้อยอย่างไม่ขาดตกบกพร่องในหน้าที่
"อ้าวปาร์วีนตื่นเช้าจังเลย"
"สวัสดีครับแม่นม เป็นเรื่องปกติของผมไปแล้วครับที่จะต้องตื่นเช้าแบบนี้ครับ"
"อ้อจ้า มาออกกำลังกายหรอ"
"ครับ แต่ก่อนหน้านั้นผมทำหน้าที่เรียบร้อยแล้วนะครับแม่นม" เด็กหนุ่มกล่าวกับแม่นมอย่างสุภาพอ่อนน้อม
"เดี๋ยวฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยปาร์วีนและอีกอย่างฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ทุกอย่างดูสะอาดเรียบร้อยเป็นระเบียบสมกับพ่อบ้านมือทองที่ใครๆ เขาเรียกจริงๆ"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับแม่นม ผมก็ทำตามที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุดเท่านั้นเองครับ"
ขณะที่ทั้งคู่กำลังสนทนาอย่างถูกคออยู่นั้น เสียงใครคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น "ไม่จริงหรอกครับนม มาดูในบ้านสิครับ!..."
"มีอะไรหรอคะคุณชาย?"
แม่นมและเด็กหนุ่มเดินตามคุณชายน้อยไปที่ห้องรับแขกกลับต้องพากันตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
"ตอนที่นมออกไปด้านนอกสักครู่นี้ยังไม่มีอะไรนี่คะ แล้วจู่ๆ เกิดคราบน้ำหวานหกเลอะเทอะโซฟาพวกนี้ได้อย่างไรคะ" เสียงแม่นมฟังดูเค้นน้ำเสียงทำให้คุณชายเกิดอาการพิรุธ
"คะ..คือเมื่อกี้ผมตื่นลงมากินน้ำแดงกับขนมเลยเผลอทำหกครับ..." คุณชายกล่าวเสียงอ่อยๆ อย่างคนสำนักผิด
"คุณชายแน่ใจนะว่าคุณชายกินน้ำแดงและขนมเท่านั้นครับ" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างคาดคั้น เป็นผลให้คุณชายรู้สึกตกใจเพราะกลัวถูกจับใจได้แต่ด้วยไม่อยากเสียฟอร์มให้แก่พ่อบ้านหนุ่ม
"ใช่เรากินเอง จะทำไม"
เมื่อคำตอบยืนยันเช่นนั้นพ่อบ้านหนุ่ม จึงเดินเข้าหาคุณชายน้อยเพื่อพิสูจน์ โดยการเข้าประชิดตัวคุณชายทำให้ใบหน้าคนทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"ไอ้เกรียนจะทำอะไรเราอ่ะ" คุณชายน้อยกล่าวเมื่อริมฝีปากอีกคนกำลังจะชนปากเขาอยู่แล้ว ทันใดนั้นพ่อบ้านหนุ่มก็ถอยออกมา
"คุณชายโกหก คุณชายไม่ได้กินน้ำแดงหรือขนมเลยและอย่ามาเรียกผมว่าไอ้เกรียนอีก ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะครับ"
"นายรู้ได้ยังไง"
"ก็สักครู่นี้ไงครับ ผมไม่เห็นสัมผัสได้ถึงกลิ่นของน้ำหวานหรือขนมเลย คุณชายจงใจแกล้งผมใช่ไหม?"
"อย่ามากล่าวหาเรานะ นมดูพ่อบ้านคนใหม่ของนมสิมากล่าวหาผมอ่ะ ผมไม่ยอมนะ"
"คุณชายนมขอความจริงค่ะ นมเลี้ยงคุณชายตั้งแต่เท้าของคุณชายเท่าหัวแม่ของนมจนโตป่านนี้ ทำไมนมจะไม่เข้าใจคุณชายล่ะคะ" หลังสิ้นเสียงของแม่นมส่งผลให้คุณชายน้อยเกิดสำนึกผิด
"นมผมขอโทษ ผมทำเองแหละครับ แต่เขามีหน้าที่ทำความสะอาดก็ให้เขาทำไปสิครับ ผมขอตัวขึ้นด้านบนก่อนนะครับเสียเวลานอนนานแล้ว"
คุณชายน้อยกล่าวน้ำเสียงไม่พอใจปนน้อยใจที่แม่นมไม่ทำตามที่เขาต้องการ จังหวะที่คุณชายน้อยจะเดินขึ้นชั้นบนแต่กลับถูกเสียงหนึ่งเรียกไว้
"คุณชายครับ! รบกวนมานี่ก่อนได้ไหมครับ"
"มีอะไรหรอจ๊ะปาร์วีน?" เสียงแม่นมถามขึ้นทันทีที่ได้ยินคนรับใช้หนุ่มเอ่ยเรียกนายน้อยของตน
"นายมีอะไรกับเราอีก"
"ได้โปรดขอให้คุณชายช่วยผมทำความสะอาดโซฟาพวกนี้ด้วยครับ ขอบคุณครับ"
"นี่นาย กล้าใช้เราทำเรื่องพวกนี้หรอ?"
"ครับ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากการพลั้งเผลอ แต่มันเกิดจากการจงใจของคุณชาย คุณชายก็ต้องช่วยผมทำความสะอาดโซฟาพวกนี้ให้เรียบร้อยเหมือนเดิม"
"มันเกี่ยวอะไรกับเราไม่ทราบ เมื่อมันเป็นหน้าที่ของนาย"
"เกี่ยวสิครับ เพราะการปฏิบัติหน้าที่ของผม ผมเองก็มีกฎของผมเหมือนกันคือ ผมจะไม่ยุ่งและข้องเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดจากการจงใจกระทำขึ้นเพื่อกลั่นแกล้งครับ ไม่ว่าจะที่ไหนๆ นายคนที่ผมทำงานด้วยจะรู้กฎของผมในข้อนี้ครับ หวังว่าคุณชายจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดนะครับ"
"ไม่!! เราไม่สนใจกฎบ้าบออะไรทั้งนั้น ในฐานะที่เราเป็นนายของบ้านหลังนี้ เราขอสั่งให้นายทำความสะอาดโซฟาพวกนี้ทั้งหมดไม่เช่นนั้นเราจะไล่นายออก"
เมื่อเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นจากคุณชายน้อย แม่นมผู้คุ้นเคยได้ยินดังนั้นจึงรีบเตือนพ่อบ้านหนุ่มด้วยความหวังดี
"พอเถอะปาร์วีน เดี๋ยวฉันจะเป็นคนช่วยเธอทำความสะอาดเอง ให้คุณชายขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะ..."
"ไม่ได้หรอกครับแม่นม เมื่อคนเขาทำผิดควรได้รับโทษหรือควรแก้ไขในสิ่งที่ทำผิดพลาดให้ดีขึ้นครับ หากเราปล่อยเขาไป เขาก็จะทำความผิดซ้ำๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะครับ" ขณะที่พ่อบ้านหนุ่มกล่าวกับแม่นมด้วยเหตุผลอยู่นั้น
ทางคุณชายน้อยมีอาการโกรธ ยืนตัวสั่น กำหมัดแน่น ปากสั่น ตาเริ่มแดง ทันใดนั้นคุณชายน้อยก็ปล่อยหมัดสุดแรงใส่พ่อบ้านหนุ่มจากทางด้านข้างหวังเพื่อจะทำร้ายอีกฝ่าย พ่อบ้านหนุ่มแบมือรับหมัดด้านข้างอย่างว่องไว คุณชายน้อยจึงปล่อยหมัดอีกข้างใส่ทันทีแต่ก็ถูกมือเล็กรับได้อีกเช่นกัน คุณชายน้อยจะเตะต้นขาของพ่อบ้านหนุ่ม หมัดทั้งสองข้างก็ถูกรวบเข้าหากันจากนั้นเขาก็ถูกทุ่มตัวลงบนโซฟาใหญ่ ก่อนจะนั่งทับแล้วล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้จนอยู่หมัดไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ทางแม่นมได้แต่ยืนมองด้วยความตะลึงก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้คนทั้งสอง
"ปล่อยเรา! ปล่อยเรานะ!..."
"สิ่งที่ทุกคนกลัวก็คือการใช้กำลังของคุณชายนั่นเองสินะ ถือว่าตนเองเป็นคุณชายจะทำอะไรก็ได้ แต่สำหรับปาร์วีนแล้วไม่ได้นะครับขอเตือนไว้ก่อนเลย ตกลงจะช่วยผมทำความสะอาดโซฟาแล้วใช่ไหมครับ ตอบ?!"
"นมช่วยผมด้วยสิครับ.. นม!"
"นมว่าคุณชายไม่มีทางเลือกแล้วค่ะ ปาร์วีนพูดก็ถูกทุกอย่างนะคะ คุณชายควรมีการเปลี่ยนตัวเองได้แล้วค่ะ นมขอตัวก่อนนะคะ" นมกล่าวถึงเหตุผลที่ควรจะเป็นก่อนเดินเข้าครัวเงียบๆ โดยไม่หันมามองคุณชายน้อยที่กำลังถูกอีกฝ่ายข่มเหง...มั้ง
- ผู้เขียน
