ตอนที่ 2 ไล่ออก
1549 คำ
"ออกไป!! ออกไปให้หมดทุกคนผมจะนอน" เสียงตวาดดังลั่นห้องนอนหรู
"คุณชายคะ 9 โมงครึ่งแล้วค่ะ ได้เวลาทานข้าวเช้าแล้วนะคะ ไหนยังต้องเรียนพิเศษตอน 10 โมงเช้าอีกค่ะและตอน..."
"หยุด!! ผมบอกว่าอะไร ให้ออกไปใช่ไหม"
คุณชายน้อยประจำบ้านกล่าวสวนด้วยเสียงเรียบแต่ฟังดูเยือกเย็นจับขั้วหัวใจ ขณะที่แม่บ้านสาวยังรายงานตารางกิจกรรมประจำวันไม่จบ
ทุกคนได้ยินเสียงแบบนี้ต่างรู้ดีว่า หากไม่หยุดทำตามคำสั่งจะเกิดอะไรขึ้น ทำให้แม่บ้านทั้งสองคนยอมออกจากห้องนอนคุณชายน้อยอย่างขัดไม่ได้ด้วยสีหน้าอมทุกข์
หลังจากที่แม่บ้านปิดประตูห้องเรียบร้อยก็นอนต่ออย่างสบายใจโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
"ฉันจะทำยังไงดีคะป้า คุณชายเพิ่งไล่ฉันสองคนลงมาเนี่ย อีกไม่กี่นาทีอาจารย์สอนพิเศษจะมาถึงแล้วด้วยค่ะ" แม่บ้านสาวรายงานสถานการณ์หลังถูกหญิงวัยกลางคนใช้ให้ขึ้นไปปลุกคุณชายน้อยอย่างเช่นทุกเช้า
"อ้าวอีกแล้วคุณชายไมล์ ต้องให้นมขึ้นไปปลุกอีกหรอนี่ ขี้เซาจริงๆ ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอสองคนไปทำงานต่อเถอะ" แม่นมของคุณชายไมล์บ่นกับตัวเองเสร็จ ก็หันมาบอกคนรับใช้ทั้งสองที่รอรับคำสั่งอื่นอยู่
"ค่ะป้า"
สิ้นคำสาวใช้ทั้งสองคน นางจึงขึ้นไปชั้นบนบ้านใหญ่เพื่อปลุกคุณชายน้อยของนางตามเคย เมื่อเข้ามาถึงในห้องนอนนางนั่งลงขอบเตียงฝั่งที่คนขี้เซานอนหลับอยู่
"คุณชายลุกเถอะค่ะ นมรู้นะว่าคุณชายรู้ว่านมต้องขึ้นมาปลุกเอง" นมกล่าวอย่างรู้ใจ
"นมอ่ะ ไม่น่าลำบากขึ้นมาปลุกผมเลย.." คนขี้เซารีบลุกขึ้นกอดหญิงวัยกลางคนที่เขาเรียกสั้นๆ ว่านมหรือแม่นมจากทางด้านหลัง ก่อนจะซบหน้ากับหลังของนาง
"ไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้อาจารย์ที่สอนพิเศษคุณชายน่าจะมาถึงแล้วนะคะ"
คุณชายน้อยฟังพลางคลายกอดจากแม่นมแล้วลงจากเตียงก่อนหันมาหอมแก้มนางแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปพร้อมทั้งส่งเสียงหัวเราะชอบใจ
"ยังไม่อาบน้ำ มาหอมนมได้ยังไงคะเนี่ย เดี๋ยวนมลงไปต้อนรับอาจารย์ก่อนนะคะคุณชาย"
"ครับนม ผมจะรีบลงไปหอมนมอีกรอบหลังอาบน้ำเสร็จแล้วนะครับ"
"ค่ะๆ ไม่ต้องรีบนะคะ ทุกคนรออยู่ 55"
"ครับ นมอ่ะ 555"
คุณชายน้อยตอบรับกลั้วเสียงหัวเราะ ระหว่างนั้นเสียงน้ำจากฝักบัวจึงดังขึ้น นางจึงวางใจว่าคุณชายน้อยไม่ได้แอบหลับต่อในห้องน้ำ ทำให้นางลงมาชั้นล่างอย่างโล่งใจ และพบกับอาจารย์ที่มาสอนพิเศษที่ห้องรับแขก นางชวนอาจารย์สอนพิเศษคุยเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอคุณชายจะจัดการตัวเองเสร็จสิ้น
ไม่กี่นาทีต่อมาคนที่ทุกคนรอคอยได้ก้าวลงมาจากชั้นบนพร้อมทั้งกล่าวสวัสดีทักทายอาจารย์ก่อนพากันไปยังห้องทำงานของบ้าน
เมื่อไปถึงที่ห้องทำงานประจำบ้านได้มีแม่บ้านเตรียมขนมปังทาแยมบลูเบอร์รี่และนมสำเร็จรูปขวดใหญ่วางที่โต๊ะมุมประจำ ก่อนเริ่มการเรียนการสอนคุณชายเริ่มกินขนมปังคู่กับนมอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดเกลี้ยงในพริบตา ต่อมาการเรียนพิเศษได้ครบชั่วโมงที่กำหนดและได้การบ้านไว้ทำเพื่อทบทวนความรู้ในบทเรียน ก่อนที่อาจารย์สอนพิเศษจะเดินทางกลับ คุณชายเองกำลังนั่งทบทวนบทเรียนและทำการบ้านที่ได้รับมอบหมาย สาวใช้ได้เข้ามาทำความสะอาดห้องด้วยความสงบตามปกติ แม้แต่คนที่กำลังนั่งทำการบ้านยังไม่รู้ตัว
จู่ๆ คุณชายน้อยรีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องทำงานโดยไม่ระวัง จึงเตะถังน้ำถูพื้นคว่ำกระจายซ้ำยังส่งผลให้คุณชายน้อยลื่นล้มลงไปกับน้ำยาถูพื้นที่หกเลอะเทอะ
"ว้าย!! คุณชาย" สาวใช้กรีดร้องด้วยความตกใจยืนตัวแข็งอยู่กับที่
"ทำอะไรแบบนี้?! รู้ไหมว่ามันเกะกะ" คุณชายน้อยกล่าวพลางยกหน้าจากม็อบถูบ้าน แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
"ผมถามได้ยินไหม!!.." เขาตะคอกใส่สาวใช้อีกรอบ ทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวก่อนจะตอบแบบตะกุกตะกักฟังไม่รู้เรื่อง เมื่อเขาได้ยินแบบนั้นยิ่งทำให้เขาโมโห แล้วต่อว่าสาวใช้เป็นชุดด้วยเสียงที่ดังไปจนถึงหน้าบ้าน
ทางสาวใช้ได้เมื่อเจอคำต่อว่าเป็นชุดแบบนี้จึงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจพร้อมทั้งยกมือไหว้ขอโทษอยู่หลายรอบ แต่คุณชายน้อยยังคงประโคมคำต่อว่าต่างๆ นานาใส่เธอไม่หยุด จนกระทั่ง…
"ฉันไล่เธอออก ถ้าทำงานแบบนี้จะไปไหนก็ไป!"
สาวใช้ทรุดนั่งทั้งน้ำตา ขณะที่แม่นมเพิ่งออกไปจ่ายตลาดกลับมาได้ยินเสียงโวยวายดังลั่นจนถึงหน้าประตูบ้านก็ตกใจกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในบ้าน ในเวลาเดียวกันเสียงกริ่งจากประตูหน้าบ้านดังขึ้น
ติ๊ง หน่อง ติ๊ง หน่อง ~~
นางได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดังติดต่อกันหลายครั้งจึงหันกลับไปยังประตูใหญ่ เดินมาถึงได้พบกับเด็กหนุ่มพร้อมกระเป๋าใบใหญ่หลายใบนางจึงเอ่ยถาม
"มาหาใครจ๊ะพ่อหนุ่ม?"
"สวัสดีครับ ผมมาทำงานที่ติดต่อไว้เมื่อคืนนี้ครับ"
"สวัสดีจ้า อ๋อ ใช่ที่ชื่อปาร์วีนไหมจ๊ะ?"
"ใช่ครับ"
"มาๆ เข้ามาก่อนจ้ะ อ้าวเห็นมาตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วไปนอนไหนล่ะเมื่อคืนนี้น่ะ
"บ้านญาติครับ"
ขณะที่คนสองวัยกำลังคุยกันอยู่นั้น สาวใช้ 2 คนกลับวิ่งร้องไห้ถือกระเป๋ากันคนละใบสวนออกมาทางหน้าบ้าน
"เดี๋ยวๆ เธอจะไปไหนกัน"
"ฮือๆ คุณชายไล่พวกหนูออกค่ะป้า หนูอยู่ไม่ได้แล้วค่ะ คุณชายใจร้าย!..."
"คุยกันก่อนอย่าเพิ่งไปสิ" เสียงร้องห้ามของนางไม่เป็นผล ก่อนที่เสียงคุณชายน้อยจะร้องต่อว่าออกมาทางระเบียงห้องนอนของเขา
"ไปเลยนะ ทำงานไม่ได้เรื่อง ออกไปให้หมด"
ผู้มาใหม่ได้ยินแบบนั้นถึงกับชะงักก้าวขาไม่ออก
"เป็นอะไรไป เข้าบ้านก่อนเถอะ"
"ป้าครับ ผมเปลี่ยนใจได้ไหมครับ"
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะพ่อหนุ่มหรือว่ากลัว? เห็นว่าบ้านนายคนก่อนเจอศึกหนักแทบทุกวันไม่ใช่หรอ พอมาเจอแค่นี้ก็ไม่สู้แล้วไม่เก่งอย่างที่พูดไว้นี่!" นางพยายามกล่าวสบประมาทผู้มาใหม่ให้เกิดความฮึกเหิมแล้วทำตามกับสิ่งที่ได้กล่าวไว้กับนาง
ผู้มาใหม่คิดอยู่นานก่อนตัดสินเผชิญหน้ากับศึกครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้ เมื่อแม่นมพาก้าวเข้ามาในชายคาบ้านหลังใหม่ที่ดูหรูหรา ใหญ่โต โอ่อ่า กว่าบ้านนายหลังก่อนอย่างเทียบไม่ได้ แต่บรรยากาศสวยๆ ภายในบ้านต้องอันตรธานหายไป เพราะเสียงโวยวายจากชั้นบนที่เริ่มดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"นม ใครกัน?! อยากบอกนะว่าคนเก่าออกปุ๊บคนใหม่ก็มาเลยอ่ะครับ" น้ำเสียงของคุณชายน้อยยังคงขุ่นมัวกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้
"ใช่ค่ะ คุณชายจะไล่ออกอีกหรอคะ คุณชายรู้ไหมว่านมต้องหาแม่บ้านคนใหม่ให้คุณชายทุกๆ 2 อาทิตย์เลยนะคะ อีกอย่างคนที่จะหามาทำหน้าที่แม่บ้านมันไม่ใช่ง่ายๆ นมขอคนนี้ไว้คนหนึ่งนะคะ เข้าใจที่นมพูดนะคะ!!.. " นางกล่าวเรียบๆ ก่อนคุณชายน้อยของนางจะตอบรับอ่อยๆ
"ครับนม ผมขอโทษ"
“เอาละค่ะ แนะนำตัวกันก่อนนะคะ” นางพูดเพื่อที่จะให้คุณชายน้อยและผู้มาใหม่แนะนำตัวกันและกัน
"ผมปาร์วีนครับ จะเรียกปริ้นซ์ก็ได้ครับ"
"เราคุณชายวินด์แฮม เรียกเราคุณชายนั่นแหละดีแล้ว แต่นายน่าจะอายุน้อยกว่าเรา หัวเกรียนๆ แบบนี้เราขอเรียกว่า 'ไอ้เกรียน' ละกัน"
"ไม่ได้ครับ ผมมีชื่อของผมจะเรียกปาร์วีนหรือปริ้นซ์ก็ได้ แต่ไม่ใช่ไอ้เกรียนครับ"
"ไม่! เราจะเรียกไอ้เกรียน นายจะทำไมไอ้เกรียน ไอ้เกรียน ไอ้เกรียน 555"
"ได้เมื่อคุณชายเรียกผมว่าไอ้เกรียน ผมก็ขอเรียกคุณชายว่า 'คุณชายหมูแฮม' นะครับ ขอบคุณครับ" ผู้มาใหม่เรียกชื่อแทงใจดำคุณชายน้อย ทำให้อีกคนเกรี้ยวกราดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
"นี่ นายมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเราแบบนั้น เราเป็นคุณชายนะ"
"แล้วคุณชายล่ะครับมีสิทธิ์อะไรเรียกผมว่า 'ไอ้เกรียน' ผมก็มีชื่อเรียกเหมือนที่คุณชายมีทำไมไม่เรียก ถึงคุณชายจะมีศักดิ์เป็นคุณชายก็เถอะ"
แม่นมยืนฟังคนทั้งคู่เถียงกันไปมา ขณะที่คุณชายของนางกำลังจะสวนกลับแต่ถูกสายตาพิฆาตมองจึงสงบลงอย่างง่ายดาย
จากนั้นนางจึงพาผู้มาใหม่ไปห้องพักเพื่อเก็บของและจัดเตรียมที่นอน ก่อนที่เธอจะมีสีหน้าอมยิ้มแล้วกล่าวพึมพำบางอย่าง "คุณชายน้อยของฉันเจอคู่ปรับแล้ว เตรียมปวดหัวไว้รอเลยงานนี้"
- ผู้เขียน
