หลังจากท่านชายปริ้นซ์รวมถึงคนอื่นๆ เสร็จสิ้นการทำบุญถวายอาหารเพลแก่พระภิกษุสงฆ์ เพื่ออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้กับท่านหญิงผู้เป็นมารดาของตน น้ำตาแห่งความคิดถึงยังคงรินไหลอาบแก้มนวลของท่านชายไม่หยุดหย่อน
ทางคุณชายไมล์ก็คอยใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเห็นใจ ขณะที่ทุกคนกำลังเดินกลับไปที่รถยนต์เพื่อเดินทางกลับบ้าน
"นมเราคิดถึงท่านแม่เหลือเกิน เมื่อตอนที่พระให้พรเรามีความรู้สึกว่าท่านแม่มานั่งข้างๆ เราคอยโอบกอดเราด้วยความรักเหมือนช่วงตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่"
แม่นมถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินถึงความรู้สึกของท่านชายที่คอยฟูมฟักมาตั้งแต่เล็กพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าของนางขึ้นเช็ดน้ำตาอยู่เป็นระยะ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือของท่านชายที่นั่งเบาะท้ายร่วมกับเธอเข้ามาประคองเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นจากหัวใจสู่มือนั้นด้วยความรักและหวังดีต่อท่านชายผู้เปรียบเสมือนดั่งลูกหลานของนา
