“ผอ.น่ะสิ บอกให้พี่มาตามก้อยไปพบ”
“ตามไปพบ?” เนื้อนางหัวใจเต้นรัว เธอรู้สึกได้ว่ามันต้องเป็นเรื่องไม่ดี หรือว่าเรื่องที่เธอไปนอนกับเฮียโก? แต่เธอมั่นใจว่าไม่มีใครรู้แน่นอน “เรื่องอะไรคะ พอจะรู้มั้ย?”
“พี่ก็ไม่รู้นะ แต่ท่าทาง ผอ.เครียดๆ นางรีบไปเถอะ ผอ.รออยู่”
เป็นครั้งที่สองในรอบวัน ที่เธอต้องเดินไปยังห้องผู้อำนวยการโรงเรียนด้วยหัวใจระทึก โดยไม่รู้ว่าจะได้รับข่าวร้ายหรือข่าวดี
“กำนันพจน์” ผอ.รตีเอ่ยชื่อนั้นออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ตาของเด็กน่ะ เขาโกรธยกใหญ่เลย เรื่องที่พ่อแม่เด็กยอมความ ผอ.ว่าจะพาเธอไปขอโทษกำนันสักหน่อยและอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เข้าใจ เดี๋ยวหลังโรงเรียนเลิก เราไปบ้านกำนันพร้อมกันเลยนะ”
“ห๊า” เธอเผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว “หมายถึงเรื่องยังไม่จบเหรอคะ ผอ.”
“ใช่ ได้ข่าวว่าไม่พอใจมาก จะยกเว้นทุนการศึกษาเด็กยากจนที่เขาจ่ายในนามโรงสีกับโรงเรียนเราด้วย มันเกือบๆร้อยท
