เนื้อนางเดินต่ออีกราวสองร้อยเมตรก็ถึงหน้าบ้านกำนัน มีบอดีการ์ดสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่
“ฉันมากับผู้อำนวยการรตีค่ะ”
“อ่อ...เชิญข้างในครับ” ขาดคำนั้น ประตูก็เปิดออก เผยความหรูหราโอ่อ่าภายในแบบบ้านเศรษฐี เธอย่างเท้าเข้าไปในด้านในด้วยความตื่นเต้น ไล่สายตามองไปทั่วทุกซอกทุกมุม
“มาหากำนันใช่มั้ยคะ เชิญที่ห้องรับแขกค่ะ” แม่บ้านวัยกลางคนเดินมาบอกเธอและผายมือเชิญไปทางประตูหนึ่ง
“ผมไม่ยอมจริงๆ หลานผมมีรอยแบบนั้นได้ยังไง ถ้าไม่ใช่ครูแล้วใครเป็นคนทำ” เสียงของกำนันแผดออกมา ฟังก็รู้ว่าหัวเสียเต็มที่ ทำให้คนที่กำลังจะเข้าไปถึงกับชะงัก “ผมเลี้ยงหลานผมดีแค่ไหน ผอ.ก็รู้ แม้แต่ยุงสักตัวก็ไม่ยอมให้กัด แล้วนี่...ผอ.ปล่อยให้ครูฝึกสอนกระจอกๆมาทำหลานผมได้”
“ขอโทษที่มาสายค่ะ” เนื้อนางก้าวเข้าไปในห้อง พร้อมกับพนมมือไหว้อย่างสวยงาม ด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ดูทรงอำนาจ “หนูเป็นครูฝึกสอนของเด็กหญิงอารยาหลานของกำนันเอ
