เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แต่สายตาจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง เนื้อนางตกใจเล็กน้อย เพราะคิดว่าทำให้เขาโกรธ?
“นาง...เอ่อ..นางขอโทษค่ะ นางลืมตัวไปหน่อย นาง...”
“แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไงล่ะ”
เขายิ้มอบอุ่น มีแววพึงพอใจในดวงตาคู่นั้น เธอเห็นมัน เธอเห็นตัวเองอยู่ในดวงตาของเขา...ชายผู้เป็นตำนานของเมืองแห่งนี้
“ไม่รู้สิคะ ก็เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกเอง” เธอหันไปจับรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง เพื่อบอกให้เจ้าของบ้านรู้ว่าเธอต้องไปแล้ว “ขอบคุณกำนันที่มาส่งค่ะ นางขอตัวก่อนนะคะ” เธอส่งยิ้มหวานตรึงใจเพื่อบอกลาชายสูงวัย
“ขี่รถดีๆล่ะ” กำนันอดไม่ได้ที่จะมองหญิงสาวที่กลายเป็นดอกไม้สวยงามน่าเด็ดเชยชมสำหรับคนวัยดึกอย่างเขา ไม่ได้รู้สึกหัวใจสูบฉีดเช่นนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เมียตายไปเกือบสิบปี
แต่ก็นั่นล่ะ ครูสาววัยกระเตาะนางนี้เหมือนนางฟ้าที่เขาเอื้อมไม่ถึง เจ้าหล่อนคงมีคนรักอยู่แล้ว และเขาเองก็แก่คราวพ่อ มันคงเป็นไป
