เพื่อนกัน
1022 คำ
ฉันเรียกเพื่อนสาวคนสนิทมาหา เรื่องที่จะสนทนา ก็มาจากเหตุการณ์ของเมื่อวาน
ที่ไอ้ตองมันบอกเป็นนัยๆ ว่ามันคิดอะไรกับฉัน ฉันอยากจะคิด ว่าสิ่งที่มันทำลงไป มันแค่เพียงอยากจะกันฉันออกจากผู้ชายห่วยๆ แต่ความคิดของฉันมันไม่ได้ช่วยอะไร เพราะข้อความที่มันได้ส่งมาให้เป็นประโยคสุดท้าย มันได้ยืนยันอะไรๆให้ชัดเจน!
เพื่อนสนิทของฉัน มันคิดไม่ซื่อต่อกัน!
โม : แล้วมันไม่ดีตรงไหน! ไอ้ตองมันมีข้อเสียอะไร!
ฉันก็ไม่รู้จะไปหาข้อเสียของมันจากไหน แต่ถ้าจะให้มาคบกัน ฉันว่ามันก็ดูแปลกๆยังไงชอบกล ฉันเป็นคนชอบปิดบังตัวตนซะเมื่อไหร่ ยิ่งกับเพื่อน ฉันยิ่งไม่เคย ฉันเผยตัวตนให้คนเป็นเพื่อนเห็นทุกมุม และแน่นอน ไอ้ตองมันก็ต้องเห็นทุกๆตัวตนของฉัน แล้วแบบนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับมันจะแปรเปลี่ยนเป็นอื่นไปได้ยังไง
ฉัน : ถึงยังไงกูก็เอาเพื่อนมาเป็นแฟนไม่ได้!
อ้อม : แต่มึงเลือกให้มันเป็นตัวหลอกเพื่อหลอกผัวเก่ามึง แบบนี้ก็แสดงว่ามึงไว้ใจมันไม่ใช่หรอวะ!
โม : เออใช่ ถ้าไว้ใจ มึงก็ลองคบกับมันจะเป็นไรไป
ฉัน : ไม่ๆ พวกมึงจงฟังกู กูไม่คบกับมัน! ตามนั้น!
ฉันรีบตัดบทเพื่อให้มันจบๆไป ฉันเรียกพวกมันมาปรึกษาว่าควรแก้ปัญหายังไง พวกมันกลับจะยุให้ฉันคบกับไอ้เพื่อนคนนั้นซะให้ได้
ฉันเชื่อตามความเชื่อของฉัน เป็นเพื่อนกันมันจะดีกว่า!
'จะไปรับมากินข้าวนะ'
ข้อความที่ถูกส่งเข้ามาใหม่ ทำให้ฉันร้อนรนขึ้นมาทันใด ไอ้ตองกำลังจะมาที่นี่ และฉันต้องหนี เพราะยังไม่มีอะไรจะพูดกับมัน!
ฉัน : พวกมึงจะไปกินเหล้าที่ห้องอีโมใช่ไหม เอากูไปด้วย!
โม : อ้าวไหนบอกจะไปกินข้าว แล้วจะเข้านอนไง ทำไมเปลี่ยนใจวะ!
ฉัน : เอาเถอะน่ารีบไป!
ฉันทำตามความต้องการของตนเองในทันที นั่นก็คือการหนี!
แต่มันไม่ใช่การหนี ที่คิดจะหนีตลอดไป แค่ไม่อยากเผชิญหน้าในตอนนี้ก็เท่านั้นเอง
เพื่อนทั้งสองของฉัน มันก็นั่งดื่มกันตามที่บอกฉันในตอนแรก แต่แปลกที่วันนี้ฉันไม่คิดจะแตะแม้แต่น้อย แค่นั่งฟังเพื่อนพร่ำคร่าเวลาพลางๆไป
ไม่ถึงกับเบื่ออะไร เพราะมีเพลงพราะๆให้ฟังพอให้หายเซ็ง
'อยู่ไหน'
ไลน์จากไอ้ตองเด้งเข้ามาใหม่ ถ้าฉันจะไม่ตอบมันก็คงจะใจดำเกินไป
'ไม่ได้อยู่ห้องละกัน'
'ทั้งๆที่กูบอกจะมาหานี่นะ'
มันรีบตอบกลับมา
'ก็บอกว่าไม่ได้อยู่ห้องไงล่ะ!'
ฉันปิดเสียง ก่อนจะเก็บมือถือในทันที เพราะฉันรู้ดี ว่าไอ้เพื่อนคนนี้มันจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าฉันอยู่ไหน
ยิ่งเคยสนิทเท่าไหร่ ฉันยิ่งลำบากใจ ถ้าฉันไม่ได้สนิทกับมันแบบนี้ มันก็คงเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับฉัน
กาเฟอีนที่ฉันกระหน่ำลงท้องไป ทำให้ฉันวนเวียนอยู่ในห้องน้ำบ่อยครั้ง และครั้งนี้ฉันจะเข้าเป็นครั้งสุดท้าย เพราะตั้งใจจะกลับห้องให้มันแล้วๆไป ไอ้ตองมันคงไม่บ้ารอฉันหน้าห้องอย่างในละครหรอกจริงไหม
ฉันหยิบมือถือของตัวเองมาดูอย่างอดไม่ได้ และแปลก ที่ไอ้ตองไม่ได้ส่งอะไรมาต่อจากนั้น ปกติมันเป็นคนชอบตื้อจะตาย แล้วครั้งนี้ทำไมมันยอมง่ายๆ
ทันทีที่ฉันก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ประตูห้องของอีโม ก็ถูกผลักเข้ามาเช่นกัน และมันก็ปรากฎร่างของไอ้ตองทันที
ตอง : ที่สั่งกูซื้อ!
โม : เฮ้ยเบาๆดิว่ะ เดี๋ยวแตกน่า!
แตงโมร้องลั่น ก่อนจะรีบรับถุงเกาเหลาจากมือของไอ้ตอง
อ้อม : วันนี้ทำไมใจดีวะ อาสา ไม่สิ ใช้ให้ซื้อเกาเหลามาให้ก็ได้ด้วย
ตอง : ใจดีเฉพาะกับบางคน!
มันบอกออกมา ก่อนจะปลายตามามองที่ฉัน!
โม : อีจีจ้าไม่ได้กินเหล้านะ กูกินกันสองคน
แตงโมร้อนรนที่จะบอกจนผิดวิสัย แต่ฉันแปลกใจ ว่ามันจะบอกไอ้ตองทำไม
โม : มึงบอกว่าหิวข้าวไม่ใช่หรอ กินเกาเหลาไหม ไอ้ตองซื้อมา
มันเพ่งสายตามาที่ฉัน จากนั้นมันก็ลุกไปหยิบชาม
ตามด้วยร่างของอ้อมที่ลุกตามไป เหมือนตั้งใจจะทิ้งฉันไว้สองคน
ฉัน : กูว่าจะกลับละ
ตอง : หลบหน้าหรอวะ!
มันถามขึ้นมาตรงๆ เมื่อมั่นใจว่าเราอยู่กันสองคน!
ฉัน : หลบทำไม ก็ไม่ได้ดื่ม ไม่รู้จะอยู่ทำไม ขี้เกียจฟังพวกนี้มันคุยกัน บอกมันด้วยละกัน
ฉันตั้งท่าจะเดินออกไป ถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้ตองมันไม่มาขวางไว้
ตอง : กูทำตัวเหมือนเดิม ไม่ได้เพิ่มเติมตรงไหน!
ฉันอยากจะกล้าสบตามันเหมือนก่อน แต่แปลกที่ตอนนี้ฉันทำไม่ได้
ฉัน : เป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่แล้วไหม!
ฉันมั่นใจว่าน้ำเสียงของฉัน มันดังจนคนฟังน่าจะเข้าใจ แต่ทว่าเสียงถอนหายใจของคนฟังมันกลับดังมากกว่า
ตอง : เดี๋ยวกูไปส่งห้องละกันนะ!
ไอ้ตองไม่ได้รอฟังคำตอบของฉัน มันทำแค่เพียงเดินนำออกไป และตลอดระยะเวลาการเดินทาง มันก็ไม่ยอมปริปากพูดกับฉัน
มันขับรถมาส่งที่หออย่างที่บอกไว้ จากนั้นมันก็เดินลงจากรถไป ไม่ยอมพูดอะไร และครั้งนี้ฉันก็อ่านใจมันไม่ออก!
________________________________________
- ผู้เขียน
