พลาด

1249 คำ

สมาร์ทโฟนของผมถูกแย่งไป สายตาของผมเลยเลื่อนไปหาคนกระทำโดยปริยาย 'น้องเตย' มองผมอย่างไม่พอใจ ตาของเธอมันแดงก่ำ ปากบางเริ่มเม้มเข้าหากัน จากนั้นเธอก็จ้องมองมือถือในมือ แล้ววินาทีต่อมา เธอก็ยื่นมันมาโชว์ต่อหน้าของผม น้องเตย : บ่อยไปไหม พี่ตองคิดว่าเตยจะเสียใจไหม! ผมรู้ว่าเธอจะสื่ออะไร เพราะสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจ คือภาพโปรไฟล์ของผู้หญิงอีกคน ที่อยู่บนหน้าจอมือถือของผม น้องเตย : หลายครั้งแล้วนะพี่ตอง พี่ตองเอาแต่ส่องเฟซเขาอยู่ทำไม พี่ต้องเคยสนใจเตยบ้างไหม แล้วสุดท้ายน้ำตาของเธอก็ไหล เธอพร่ำพูดความน้อยใจออกมาตั้งมากมาย แต่สุดท้ายผมก็พูดได้แค่คำว่า 'ขอโทษ' ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง ขอโทษที่ไม่ได้ดั่งใจ ขอโทษที่ผมไม่สามารถรักเธอได้ น้องเตย : เตยไม่อยากฟังคำว่าขอโทษ เตยอยากรู้ว่าเมื่อไหร่ เมื่อไหร่พี่ตองจะลืมผู้หญิงคนนี้ได้! ผม : พี่ว่าเตยกลับห้องไปก่อนดีกว่า! จะด่าว่าผมเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่เรื่องของหัวใจ มันบังคับกันได้ซะเมื่อไหร่ ผม : วันหลังค่อยคุยกัน! น้องเตย : พี่ตองจะเอาอย่างนั้นใช่ไหม พี่จะไม่ยอมจบ ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นยอมจบไปตั้งนานแล้วอย่างนั้นใช่ไหม! ผม : แล้วพี่ตามไปเจอเขาซะที่ไหน พี่ก็เลิกวุ่นวายกับเขาแล้วไง! น้องเตย : ไม่วุ่นวาย แต่ส่องเฟซวันหนึ่งนับรอบไม่ได้ แบบนี้คือไม่รู้สึกแล้วใช่ไหม! จากนั้นน้องเตยก็ปล่อยโฮร้องไห้ ผมทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ ตอนแรกผมก็เข้าหาเธออย่างตั้งใจ และผมก็คิดว่าตัวเองสามารถรักเธอได้ แต่เอาเข้าจริง มันไม่ใช่ ผมรักเขาไม่ได้ เพราะความรู้สึกของผมยังรักคนเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหน หลังจากที่ทะเลาะกับจีจ้าวันนั้น เราก็ไม่เคยพบกัน ผมรู้ว่าเขาฝึกงานที่ไหน ผมรู้ว่าหอใหม่เขาอยู่จุดไหน แต่พูดอย่างลูกผู้ชาย ว่าเราไม่เคยเจอกัน ผมปล่อยเธอแบบที่เธอต้องการ และแอบวานเพื่อนสนิทให้ดูแลอยู่ห่างๆ แล้วสำหรับผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้านั้น เธอก็ยังอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนไปไหน เธอไม่ได้ผิดอะไร เลยไม่มีเหตุผลข้อไหน ที่ผมจะผลักไสเธอออกไป ผมปล่อยให้น้องเตยร้องไห้จนพอใจ ไม่มีคำปลอบไหน แล้วผมก็ได้แต่กรนด่าตัวเองในใจ ทำไมผมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้ ผม : พี่ส่งแค่นี้ ผมเอ่ยออกมา เมื่อเดินมาส่งเธอจนถึงหน้าห้อง เด็กสาวที่มีอายุน้อยกว่าหันหน้ามามอง เธอเอาแต่จ้องหน้า จากนั้นเธอก็ตัดสินใจพูดออกมา น้องเตย : พี่ตองอยากเลิกกับเตยไหมคะ บอกตรงๆว่าแปลกใจ และไม่รู้จริงๆว่าเธอจะมาไม้ไหน ผม : ทำไมถามแบบนี้ น้องเตย : ถึงเตยจะง่าย แต่เตยก็รักพี่ตองนะคะ เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถาม พร้อมกับบอกบางอย่างให้ผมเข้าใจ ผมเลยพยักหน้าออกไป พร้อมกับหันหลังกลับมา ทั้งๆที่การกระทำของคนใหม่ก็ดีไม่ได้น้อยกว่าใคร แล้วทำไมผมถึงรักเธอไม่ได้ ผมนัดไอ้บอยออกมาหา แล้วนั่งดื่มกันตามประสาผู้ชาย ผมกะจะระบายเรื่องที่มันอัดอั้นตันใจ แต่ไอ้คนมีแฟนมันก็ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ มันเอาแต่ตอบไลน์ จากนั้นก็รีบลุกออกไปรับสาย เมื่อมันมือลั่นบอกแฟนว่าอยู่ไหน ไม่ช้าเธอก็ต่อสายเข้ามา ผมอิจฉามันว่ะ ได้เพื่อนมาเป็นแฟนอย่างง่ายดาย ทันทีที่มันสารภาพออกไป ทำไมชีวิตผมไม่ราบรื่นและเรียบง่ายอย่างมัน ไอ้บอยเดินกลับเข้ามา ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ซึ่งผมคิดว่า มันน่าจะคุยกับแตงโมเข้าใจ แต่หลังจากที่มันทิ้งกายลงได้ไม่เท่าไหร่ ผู้หญิงที่มันเคยได้ ก็เดินตามเข้ามา มิ้นท์ : หวัดดีบอย.... เธอยิ้มให้เจ้าของชื่อ ก่อนจะยิ้มเผื่อมาถึงผม ผมไม่ได้เมา แล้วผมก็จำได้ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เข้าไปวุ่นวายกับแฟนของจีจ้า แล้วมันกับผมก็ไปเห็นจะๆคาตา แล้วความรู้สึกผิดก็แทรกซึมเข้ามา จีจ้าเคยเสียใจเพราะเรื่องอย่างว่า แล้วทำไมผมถึงทำให้เธอเสียใจแบบที่ผู้ชายคนนั้นทำว่ะ! บอย : มาทำไมอ่ะ เหมือนเพื่อนของผมจะไม่โอเคกับการมาของเธอสักเท่าไหร่ มันมองผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ไว้ใจ จากนั้นก็ถอยห่างออกมาทันที มิ้นท์ : มากกว่านั่งใกล้ก็เคยมาแล้วไหม! เธอว่าออกมาอย่างไม่อาย จากนั้นผมก็ได้ยินเพื่อนชายพูดในสิ่งที่มันไม่เคยพูดถึงมาก่อนเลย บอย : เห็นเราไปเฝ้าจีจ้า แล้วคิดจะกลับมาหาเราหรอว่ะ! มิ้นท์ : เอาอะไรมาพูด มั่วล่ะ! บอย : ถามจริงโกรธเกลียดอะไรจีจ้านักหนา มันไม่เคยไปยุ่งกับเธอป่ะ แล้วตามราวีมันทำไมนักหนา แล้วที่พยายามไลน์หาเรา เพราะคิดว่าเราคบกับจีจ้า เลยจะกลับมา แล้วทำให้จีจ้าเสียใจงั้นสิ ผู้หญิงที่ได้ฟังถึงกลับไปไม่เป็น ผมไม่เข้าใจ ว่าที่ไอ้บอยพูดมันหมายถึงอะไร แต่ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นอ้าปากจะพูดใหม่ ไอ้บอยก็ไม่ไว้หน้า พร้อมกับยกมือชี้นิ้วออกมาทันที บอย : ออกไป แล้วอย่ามาวุ่นวายกับเพื่อนนี่อีก ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน! ผู้หญิงคนนั้นเหยียดยิ้มให้ เธอปลายตามองมาที่ผมเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ลุกเดินออกไป ผม : อธิบาย! ผมรีบบอกออกไป และเล็งความสนใจไปที่เพื่อนชายทันที บอย : ผู้หญิงคนนี้อันตรายว่ะ เหมือนจงเกลียดจงชังอะไรจีจ้านักหนา ผม : มึงคิดมากไปปล่าววะ! เหมือนผมจะมองโลกในแง่ดีเกินไป แต่ถึงอย่างนั้น ลึกๆก็แอบคิดตามจนได้ บอย : เมื่อวานจีจ้ากลับดึก กูเลยอาสาไปส่งให้ แล้วบังเอิญเจอมิ้นท์ไง แล้วมึงเชื่อไหม นางไลน์หากูตั้งแต่ตอนนั้นเลย จริงๆกูก็แค่สงสัย แต่จะว่าไป นางก็เคยยุ่งกับแฟนจีจ้าไง พอเขาเลิกกัน นางก็หายไป แล้วเห็นสีหน้าเมื่อกี้ กูว่าต้องใช่แน่ๆ ไอ้บอยอธิบาย จากนั้นมันก็ตั้งคำถามขึ้นมาใหม่.... บอย : แล้วที่นางมองมึงด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าไงวะ! นั่นสิ จะมองผ่านๆก็ไม่ใช่ ตอนมองเหมือนจะกระตุกยิ้มเหยียดๆยังไงชอบกล ผม : กูไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนนี้นะโว้ย! บอย : เออๆดีล่ะ อย่าไปวุ่นวาย กูพลาดฉิบหายที่เคยลืมตัว ไม่เลือกไง! ผม : กูก็พลาด! ผมตอกย้ำให้ตัวเองซ้ำๆ.... ไอ้บอยมันพลาด แต่มันก็แก้ไขได้.... แล้วที่ผมพลาด ผมควรแก้ไขยังไง....

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more