รอได้ไหม

975 คำ

ฉันมองเพื่อนชายอย่างแปลกใจ เมื่อมันมาหา ในเวลาที่ฉันกำลังจะนอน ฉัน : มีไรหรอบอย บอย : ทำไรอ่ะ จะนอนยัง เหมือนมันจะสอดส่องสายตาเข้ามาด้านใน แต่แค่แว๊บเดียว มันก็มองกลับมาที่ใบหน้าของฉันใหม่ ฉัน : กำลังจะนอนมีไร บอย : กินข้าวผัดไหม มันโชว์ถุงพลาสติกขึ้นมา แล้วฉันก็เห็นว่า ภายในนั้นมีกล่องโฟมสีขาวๆ ฉัน : ข้าวผัดเซเว่นนี่นะ ฉันมองหน้าเพื่อนชายอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมรับถุงข้าวผัดจากมันอย่างว่าง่าย บอย : ก็มึงชอบกินไง ฉัน : ก็ใช่ แต่ไม่เคยบอกว่าชอบข้าวผัดเซเว่นไง มึงเมาป่ะ! ฉันเพ่งมองหน้า จากนั้นมันก็รีบหลบสายตา ฉัน : อีโมไปไหน มึงควรซื้อไปให้มัน ไม่ใช่กูไม่ใช่หรอ ฉันถามออกไป และพาดพิงไปถึงคนรักของมันอย่างตั้งใจ บอย : ก็จะไปหาไง แต่ต้องมาหามึงก่อน! ฉัน : มาหากูก่อน! ฉันทวนคำอย่างแปลกใจ เพราะเพื่อนฉันมันพูดแปลกไป ไอ้บอยทำตัวน่าสงสัย จากนั้นมันก็หันมองซ้ายมองขวา ฉัน : แค่นี้ใช่ป่ะ กูจะไปนอน บอย : รีบนอนไปไหน ยืนคุยกับกูนานๆก็ได้ ฉัน : ปกติมึงก็เข้าออกห้องกูประจำป่ะ แล้วทำไมต้องยืนคุยกันวะ! ฉันรัวคำถามอย่างไม่ได้คิดอะไร และก็ไม่คิดไม่ฝันเอาไว้ ว่าใครอีกคนมันจะเดินเข้ามา บอย : อ้าวเฮ้ย ออกมาทำเชี่ยไรวะ ไหนว่าจะแอบไง! เหมือนไอ้บอยจะหลุดปากออกไป แต่มันก็ไม่ได้เรียกความสนใจจากฉันได้มากกว่าคนมาใหม่ ไอ้ตองมองหน้าฉันนิ่งๆ จากนั้นมันก็ยอมปริปากออกมา ตอง : มึงไปหาแฟนมึงได้แล้วไป บอย : ให้กูไป แล้วมึงล่ะ! ตอง : เดี๋ยวกูตามไป มันว่าขึ้นมาง่ายๆ และไอ้บอยก็เดินออกไปง่ายๆเช่นกัน จากนั้นก็เหลือแค่ฉันกับมัน! นานเท่าไหร่แล้ววะที่ไม่ได้คุยกัน! ตอง : กินข้าวยัง! ไม่อยากจะเชื่อ ว่ามันจะถามออกมาอย่างนั้น ซึ่งฉันเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน ตอง : จะให้กูยืนคุยกับมึงแบบนี้หรอ ทีไอ้บอยทำไมเข้าออกได้ง่ายๆ พูดแบบนี้ แสดงว่ามันแอบฟังตั้งแต่ทีแรกใช่ไหม ฉัน : กูกินข้าวแล้ว! ฉันว่าออกไป จากนั้นก็ส่งถุงข้าวกล่องคืนให้ ตอง : แต่กูยังไม่ได้กิน ขอเข้าไปนั่งกินในห้องได้ไหม มันเดินหน้าเข้าใส่ ซึ่งฉันต้องหลบออกประตูอย่างจำใจ เพราะไม่อย่างนั้น ร่างของเราสองคนก็ต้องชิดกัน เพราะมันตั้งใจตรงมาที่ฉัน แล้วไอ้ตองก็ทำแบบนั้นจริงๆ มันเดินเข้ามานั่งตรงโชฟา จากนั้นก็เปิดข้าวกล่องกินหน้าตาเฉย มันไม่มองหน้า เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียว จากนั้นมันก็วางข้าวกล่องเอาไว้ และตรงไปที่ตู้เย็น ตอง : ชอบกินนมตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันถูกตั้งคำถามขึ้นมาใหม่ ทั้งๆที่ยังงงไม่หาย ว่ามันมาหาฉันทำไม ตอง : ขอกินบ้างละกัน มันบอกอย่างนั้น ก่อนจะหยิบกล่องที่ฉันดื่มแล้วเอามาดื่มต่อ โดยที่ฉันห้ามเอาไว้ไม่ทัน ตอง : ดูทีวีได้ไหม มันไม่รอให้ฉันตอบคำถามใดๆ แล้วมันก็เดินไปเปิดเอาเอง ฉันถอยกายออกห่าง จากนั้นก็ยืนพิงผนังมองในสิ่งที่มันกระทำ ตอง : ไม่ง่วงหรอ ทำไมไม่ไปนอน ฉัน : คือไร? ฉันร้องถามอย่างอดไม่ได้ จากนั้นมันก็จ้องหน้าฉันแบบไม่ละไปไหน ตอง : คิดถึง น้ำเสียงเพียงแผ่วเบา และฉันก็มองจนมั่นใจ ว่ามันไม่ได้เมา ฉัน : ผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกยังไง เมื่อรู้ว่ามึงมาพูดแบบนี้กับใครต่อใคร ตอง : มึงจะรู้ดีกว่ากูได้ไง กูไม่เคยบอกใคร กูบอกแค่มึง ฉัน : แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่สมควร ฉันเลือกที่จะเดินออกห่าง แต่ว่าครั้งนี้มันกลับเดินตาม และมันก็ห้ามตัวฉัน โดยการเอาตัวของมันมาขวางเอาไว้ ตอง : ถ้ากูไม่มีใคร มึงกลับมาหากูได้ไหม! ฉัน : มึงพูดแบบนี้ไม่ได้ เพราะผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ข้างกายของมึง ตอง : กูไม่เคยรักใคร นอกจากมึง! ฉัน : แต่มึงก็มีใคร นอกเหนือจากกู! ตอง : ตบกูก็ได้จ้า ตบลงมาที่หน้ากูแรงๆเลย หรือมึงจะทำอะไรกับกูก็ไดั กูยอมรับ ว่ากูผิด แต่กูไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ฉัน : แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่สิ! ฉันข่มใจ เพื่อจะคุยกับมันต่อไป กี่วันที่เราไม่เจอหน้า กี่เดือนที่เรื่องของเรามันยังค้างๆคาๆ ฉันยอมรับความเป็นจริงตลอดเวลาที่ห่างออกมา แล้ววันนี้มันจะกลับมาหาฉันเพื่ออะไร ตอง : กูเลิกกับผู้หญิงคนนั้นได้! ฉัน : แต่กูไม่ต้องการเป็นมือที่สามของใคร ตอง : แต่กูรักแค่มึงไง หรือมึงจะบอกว่ามึงไม่รู้สึกอะไร ฉัน : บอกตอนนี้มันจะไปสำคัญอะไรตอง อีกไม่กี่เดือนเราก็เรียนจบ จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้าย สุดท้ายเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี ตอง : รอกูหน่อยได้ไหมจ้า ขอเวลาให้กูเคลียตัวเอง แล้วกูสัญญาว่ากูจะกลับมาหามึง!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more