คุณป๋ากดรับสายแล้วเปิดลำโพง ฉันทำได้เพียงต่อว่าทางสายตาเพราะจะแย่งโทรศัพท์คืนมาก็ไม่ได้
( ฝุ่น พรุ่งนี้พี่ว่าจะไปหาว่างมั้ยครับ )
( คือฝุ่นอยู่...อ๊ะ~)
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบกลับพี่ไนท์ จู่ๆ คุณป๋าก็ขยับเอวสอบช้าๆ ทำให้ฉันเผลอหลุดส่งเสียงน่าอายออกไป พอรู้ตัวก็รีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ทันที
( ฝุ่นเป็นอะไรหรือเปล่า ) พี่ไนท์ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อคุณป๋าได้ยินเสียงพี่ไนท์ถามแบบนั้นก็เริ่มเร่งจังหวะเอวรัวขึ้น จนฉันต้องเม้มปากไว้แน่น
( ฝุ่น ฝุ่นได้ยินพี่มั้ย เป็นอะไรหรือเปล่า )
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะถ้าตอบไปพี่ไนท์ต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ และเรื่องแบบนี้มันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นรู้
คุณป๋าเห็นฉันไม่ยอมตอบอะไรพี่ไนท์ก็กดตัดสายทิ้งแล้วโยนโทรศัพท์ไปไกลๆ ก่อนจกก้มหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอและหน้าอกของฉัน
“อ๊ะ ออกไปนะ พอแล้ว” ฉันใช้มือดันหน้าท้องของคุณป๋าเอาไว้
“อ๊า~ เอ
