ฉันรนรานรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อกดโทรออกไปหาคุณป๋า โดยไม่สนว่าจะถูกเลขาอีกคนมองยังไง แต่คุณป๋ากลับปิดเครื่องทำให้ติดต่อไม่ได้ หรือว่ากำลังอยู่บนเครื่องนะ
“คุณฝุ่นเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ปะ เปล่าค่ะ วันนี้อาเพทายเข้ามาที่บริษัทมั้ยคะ”
“เข้าค่ะ”
ฉันรีบเดินไปยังอีกตึกเพื่อไปหาอาเพทายทันที เมื่อเดินไปถึงห้องทำงานของอาเพทาย ฉันถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน
“ฝุ่น มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า ?” อาเพทายถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติฉันไม่ค่อยเข้ามาหาที่ตึก
“ฝะ ฝุ่น....อึก” ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมฉันถึงร้องไห้ออกมา แต่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้จริงๆ
ความรู้สึกในตอนนี้มันหน่วงหัวใจเอามากๆ เหมือนฉันตัดสินใจอะไรพลาดไปหมดทุกอย่าง ทุกอย่างมันช้าไปหมด...
“ฝุ่นเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” อาเพทายลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วรีบเดินมาประครองฉันไปนั่งลงบนโซฟา
“ค...คุณป๋า คุณป๋าไปแล้ว อึก~”
