บรรยากาศภายในห้องทำงานของคุณป๋าเงียบสนิท แถมคุณป๋าก็ยัวเอาแต่มองหน้าฉันแบบไม่ละสายตาอีกต่างหาก
“ใจร้าย” เงียบไปนาน เป็นคุณป๋าที่เริ่มพูดขึ้นมาก่อน
“ค่ะ ฝุ่นใจร้าย” ฉันยอมรับในคำตัดสินที่คุณป๋าพูดโดยไม่มีข้อกังขาใดๆ “แต่อย่าลืมว่าที่ผ่านมาคุณป๋าก็ใจร้ายกับฝุ่นเหมือนกัน”
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกพูดถึงเรื่องที่มันผ่านมาแล้วสักทีฝุ่น”
“ทำไมละคะ ทำไมฝุ่นจะพูดถึงไม่ได้”
“ไม่ว่ายังไงฉันก็คงไม่มีทางได้โอกาสจากเธองั้นสินะ ?”
“สถานะเดิมที่เป็นมาตั้งแต่แรกมันดีที่สุดแล้วค่ะ” ฉันยังยืนยันอย่างหนักแน่น ถึงแม้ว่าจะเริ่มรู้สึกลังเลอยู่บ้างก็ตาม
พอฉันพูดออกไปแบบนั้น คุณป๋าก็เงียบก่อนจะก้มหน้าลงแล้วพ่นหายใจออกมาแรงๆ “ฉันต้องไปอเมริกาสามเดือน”
“....” ทะ ทำไมฉันเพิ่งรู้เรื่องนี้ล่ะ ทำไมถึงเพิ่งจะมาบอก
“ถ้าบริษัทที่นั่นไปได้ดีบางทีฉันอาจจะอยู่ที่อเมริกายาวเป็นปี หรือมากกว่านั้น”
“ละ แล้วบริษัทที
