น้ำหยดลงหิน4
499 คำ
สุดที่รักเดินถือกล่องน้ำเงี้ยวที่มารดาของเธอตั้งใจทำมาให้บุริศร์ เดินเข้ามาในโรงแรมอย่างคุ้นเคย รอยยิ้มหวานประดับบนใบหน้าตลอดเวลาที่เดินเข้ามาเป็นการทักทายพนักงานของที่นี่
“สวัสดีครับคุณรัก” แม้ปากจะเอ่ยทักทายออกไป ทว่าก้องกล้ากลับมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก ติดจะออกไปทางหน้าเสียเมื่อเห็นคนตรงหน้ามายืนอยู่ตรงนี้
“สวัสดีค่ะพี่ก้อง คุณแม่ทำขนมจีนน้ำเงี้ยวค่ะ รักเอามาฝากพี่ก้องด้วย นี่ค่ะ” ก้องกล้ายื่นมือไปรับกล่องอาหารมาถือไว้ ซาบซึ้งในความมีน้ำใจของสุดที่รักที่มีต่อตน
"ขอบคุณครับ"
“พี่ตามอยู่ในห้องใช่ไหมคะ ไม่ได้ติดธุระหรือคุยงานค้างอยู่ใช่ไหม รักจะได้เข้าไปข้างใน” คนถูกถามอึกอักพูดไม่ออก หน้าที่เสียในคราแรกฉายความหนักใจออกมา จนสุดที่รักเริ่มสงสัยว่าด้านในมีอะไรหรือไม่ หรือว่าบุริศร์กำลังทำอะไรอยู่
“เอ่อ...คือ คือว่า...”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือว่า...”
“ก้องเดี๋ยวฉะ...” เสียงพูดที่ดังขึ้นของเจ้าของห้องขาดหายไปในลำคอ เมื่อเปิดประตูห้องออกมาเห็นคู่หมั้นสาว
สุดที่รักและก้องกล้าหันมองไปยังเจ้าของเสียง พร้อมกับความเจ็บแปลบที่หัวใจของสุดที่รัก ที่วิ่งเข้าชนหัวใจหญิงสาวอย่างจัง เมื่อคู่หมั้นของเธอออกมาพร้อมกับ...
“สวัสดีค่ะน้องรัก สบายดีนะคะ” น้ำเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเอ่ยทักทายขึ้น
“สบายดีค่ะ พี่นุ่นสบายดีนะคะ”
“ไม่ค่อยสบายเลยค่ะ เมื่อคืนก็ปวดท้องโรคกระเพาะแทบทนไม่ไหว ก็เลยโทรมาหาตามให้พาไปหาหมอ พี่ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องรบกวนตามดึกๆ ดื่นๆ”
สุดที่รักไม่รู้ว่าตอนนี้เธอควรยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ หรือทำอะไรดี รู้แค่เพียงว่าเหมือนน้ำตากำลังจะไหลออกมา ภาพของบุริศร์และหญิงสาวตรงหน้าเริ่มเบลอเพราะน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา
บุริศร์มองคู่หมั้นสาวที่ยืนหน้าเสียอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาของชายหนุ่มยังคงความเฉยชาเช่นเดิมอย่างคงเส้นคงวา จนคนถูกมองแทบจะปล่อยโฮออกมา
“มาทำไม” คำถามแสนเย็นชาและห่างเหินจนคนฟังเย็นไปทั่วไขสันหลัง ทำให้สุดที่รักก้มมองถุงน้ำเงี้ยวในมือ พร้อมกับกะพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมากลับเข้าไปตามเดิม
มาทำไม? อย่างนั้นเหรอ....
นั่นสิ... เธอมาที่นี่ทำไม เธอมาเพื่ออะไร มาเพื่อให้เขาแสดงความเฉยชา เฉยเมยไม่สนใจใส่อย่างนั้นใช่ไหม
สุดที่รักสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองคู่หมั้นของตัวเองอีกครั้ง พร้อมทั้งฝืนยิ้มให้
“คุณแม่ทำน้ำเงี้ยว ท่านก็เลยให้รักเอามาฝาก พี่ตามอยู่ทานด้วยกันก่อนซิคะ”
- ผู้เขียน
