หยวนซีขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเห็นท่าทางหลันถิงดูหงุดหงิดเหมือนมีเรื่องขัดใจอะไร ‘ข้าทำอะไรผิด…?’ เขาเฝ้าถามตนเอง และย้อนนึกถึงสิ่งที่ตนพูดก่อนหน้านี้
ทว่าคิดอย่างไรเขาก็คิดไม่ออก เพราะสิ่งที่พูดมันคือความจริง บุตรที่คลอดออกมา อย่างไรเขาก็ควรต้องมีพ่อ
ต่อให้หย่าแล้ว… นางก็ควรต้องบอกความจริงกับพ่อเด็ก
“เจ้าจะเลี้ยงบุตรคนเดียวหรือ” หยวนซียังคงวนเวียนไถ่ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขาเชื่อสนิทใจว่านางตั้งครรภ์
“มีข้อห้ามใด ไม่ให้สตรีเลี้ยงบุตรลำพังหรือเพคะ” ยอกย้อนด้วยเสียงขุ่นมัว ทั้งที่นางเป็นคนทำให้เขาตั้งคำถามขึ้นมาเองแท้ ๆ
“เจ้ามั่นใจหรือว่าจะเอาเช่นนี้จริง ๆ” เขายังคงถามย้ำ
“เพคะ หม่อมฉันจะเลี้ยงดูบุตรเอง มนุษย์สามารถเติบโตได้ ไม่จำเป็นต้องมีทั้งพ่อทั้งแม่อยู่พร้อมหน้ากัน ขอแค่มีเงินก็พอ”
“หึหึ ก็จริง… แค่มีเงินทุกอย่างก็ง่าย” อีกฝ่ายยกยิ้ม ทว่าเขา
