สามวันต่อมา….
ข้าวของที่หลันถิงต้องการก็ได้มาจนครบ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะเมืองหนานโจนั้นใหญ่มาก ที่สำคัญพวกนางก็พึ่งมาอยู่ใหม่ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรู้ว่าแถบไหนขายของที่ตนต้องการ
“ดีที่ยุคนี้ข้าวของยังหาได้ง่าย ถ้าเกิดใหม่ย้อนไปสักสองสามพันปีก่อน มีหวังทำอะไรลำบากกว่านี้แน่” เสียงบ่นพึมพำดังขึ้น ทำให้สตรีอีกสองนางต้องหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ
“คุณหนูว่าอันใดหรือเจ้าคะ” ลี่อันเอียงหน้ามอง
“ข้าก็พูดไปเรื่อย” ยิ้มแหยเมื่อถูกจับได้อีกแล้ว จากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เพราะเดินกันมาทั้งวัน
ไหนจะหาทำเลที่เหมาะแก่การเปิดร้านบะหมี่ ไหนจะตามหาร้านที่มีอุปกรณ์และวัตถุดิบตามที่หลันถิงต้องการอีก
เมื่ออาบน้ำเสร็จ หญิงสาวก็เข้านอนทันที ส่วนคนสนิทที่เคยนอนร่วมห้องกัน บัดนี้ทั้งสองได้แยกย้ายพักในห้องตนเองแล้ว
กระทั่งดึกดื่นหน้าต่างที่ปิดอยู่กลับถูกงัดออกอย่างง่
