ชั่วขณะเดียวกันในจวนหยางโหว….
บรรยากาศภายในช่างเงียบงันนัก เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจเจ้าของจวนที่กำลังนั่งนิ่งบีบมือเข้าหากันด้วยความกังวล บ่าวไพร่ในจวนต่างก็ยืนนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงรบกวนท่าทางเดือดดาลของฉินอ๋องแม้แต่น้อย
ร่างสูงสง่ายืนอยู่กลางห้องโถงของตำหนักใหญ่ อาภรณ์สีดำขลับตัดกับลวดลายทองบนปกเสื้อมันยิ่งทำให้เขาดูน่าเกรงขาม ทำเอาเจ้าของจวนถึงกับหน้าเสีย เพราะพระอนุชาไม่เคยมีท่าทีเช่นนี้เลยสักครั้ง ทว่าครานี้เขากลับดูไม่พอใจเอามาก ๆ
“เพื่อบุรุษเพียงคนเดียว เจ้าถึงกับยอมลดตัวมาทำเรื่องชั่วพักตร์นี้ มันคุ้มกันแล้วหรือเซียวซี” เสียงกล่าวของท่านอ๋องดูเดือดดาลนัก เพราะสิ่งที่เขาเกลียดชังที่สุดก็คือการลอบกัด
ผู้ถูกตำหนิกำลังนั่งคุกเข่าก้มหน้ามองแค่มือตนเอง นางตัวสั่นเทาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะเกิดมายังไม่เคยถูกผู้เป็นน้าต่อว่าถึงเพียงนี้ ปกติท่านอ๋
