หญิงสาวลุกจากเตียงและออกจากห้องนอนก่อนปิดประตูลงอย่างเบามือ ที่โถงทางเดินเธอไม่เห็นคนของเฮเดนยืนเฝ้าดังปกติ หากแต่หญิงสาวก็ไม่คิดว่าเธอจะหนีไปไหน แค่จะเดินเพื่อขจัดความเจ็บเมื่อยและอาการมึนหัวที่ยังคงอยู่เล็กน้อย ร่างบอบบางเดินลงไปชั้นล่าง เธอก้าวไปหยุดที่ประตูทางเข้าห้องโถงใหญ่ก็เห็นร่างสูงสง่าในชุดสูทภูมิฐานยืนหันหลังอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องซึ่งที่ตรงนั้นบนผนังมีรูปภาพขนาดใหญ่แขวนอยู่
“คุณลุงเฮเดนช่วยมีมี๊”
เสียงบอกเล่าของไอสวรรค์ยังดังก้องในหู
“เฮเดน...”
มนัสวีเปล่งเสียงผ่านริมฝีปากเบาหวิว น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้เมื่อเธอเห็นเขาก็จะเกิดความหวั่นกลัว กลัวว่าเขาจะใช้คำพูดทิ่มแทงให้เธอเสียใจ กลัวว่าเขาจะเล่นเกมอันตรายที่อาจทำเธอถึงตายได้ทุกเมื่อ หากทว่าวันนี้ต่างไปจากทุกครั้ง เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด หัวใจของเธอโล่งเบากว่าครั้งไหน ๆ ที่ได้เห็นเขา ทั้งที่รู้ว่าเขายังเกลียดเธอ ทั้งที่รู้ว่
