“ตอนที่คุณเดินทางมาถึงบอสตันคุณพาหนูไอซ์มาเยี่ยมเขาด้วยสินะ”
“ค่ะ...ฉันอยากให้เขาพบหลาน ได้เห็นแกสักครั้ง”
เฮเดนพลิกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกา “นี่ก็เย็นแล้ว ผมคิดว่าหนูไอซ์คงรอคุณอยู่แน่ ๆ ”
“จริงสินะคะ” มนัสวีทำหน้าเหมือนนึกได้ เธอเข้าเยี่ยมพี่ชายตามเวลาที่เรือนจำกำหนดซึ่งเป็นช่วงบ่ายติดเย็น “ป่านนี้หนูไอซ์คงรอฉันแล้ว”
“คุณยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย”
ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็นก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปคว้าเข็มขัดด้านข้างร่างบอบบางเพื่อรัดมันบนลำตัวของหญิงสาว เขาล็อคเข็มขัดให้แต่กลับไม่ยอมขยับออกห่าง ร่างใหญ่ขยับชิดร่างน้อยที่ถูกตรึงไว้ด้วยเข็มขัดนิรภัย ใบหน้าของเขาโน้มต่ำลงไปใกล้จนลมหายใจของเขาเป่ารดบนปลายจมูกของเธอ
“เฮเดนคะ...”
มนัสวีทำสีหน้าเหมือนตกใจเพราะใบหน้าคร้ามเข้มอยู่ใกล้เกือบชิดจนหญิงสาวหน้าแดงขณะเหลือบมองคนขับที่นั่งด้านหน้าแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ขยับตัวและไม่ได้สนใจจะมองผ่านทางกร
