“มีมี๊ขา...ถ้าเรามาทานอาหารเช้ากันที่นี่ทุกวัน...ล่ะคะ”
ไอสวรรค์เอียงคอถามมารดาที่กำลังจัดเก็บกล่องข้าวใส่ตะกร้าหลังทานอาหารเสร็จแล้วซึ่งทำให้มนัสวีต้องหยุดชะงัก หญิงสาวเหลือบมองเฮเดนที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกันก่อนยิ้มกับลูกสาว
“มีมี๊คิดว่าเราคงต้อง...เอ้อ...ขออนุญาตเจ้าของสถานที่ก่อนดีมั้ยจ๊ะ”
“ใครคะ?”
“คุณลุงเฮเดนเองจ้ะ หนูไอซ์”
ชายหนุ่มก้มลงบอกเด็กหญิงที่เงยหน้ามองเขาแล้วฉีกยิ้มอวดฟันซี่เล็ก ๆ ขาวสะอาด
“คุณลุงอนุญาตมั้ยคะ?”
“ถ้าหนูไอซ์อยากจะมา”
“อนุญาตหรือเป่าคะ?”
“แน่นอน”
“เย้!...หนูไอซ์รักคุณลุงเฮเดนที่สุดเลย”
ไอสวรรค์กอดแขนคนตัวโตที่จ้องมองเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูหากแต่สำหรับมนัสวีแล้วกลับเป็นภาพที่ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดลงในหัวใจเพราะเธอไม่รู้ว่าเฮเดนคิดอะไร เขาอาจพอใจตอนนี้แต่หลังจากนี้ล่ะ...เขาจะเกลียดเด็กหญิงที่เขาเข้าใจว่าเป็นเลือดเนื้อของเธอและผู้ชายคนอื่นหรือไม่
“มีม
