ลิลลี่เซถลาราวกับนกปีกหักไปปะทะอกแกร่งราวหินผา ดวงหน้าสวยช้อนขึ้นมองเขา แต่แล้วก็ต้องผงะไป เมื่อเห็นดวงตาที่บางครั้งเคยฉายแววอ่อนโยนแต่เวลานี้ราวกับมีลูกไฟกำลังลุกโชติช่วงอยู่ในนั้น
“ปละ ปล่อย ฉันเจ็บ” เธอละล่ำละลักบอก เขาดูน่ากลัวจนสาวน้อยนึกกลัว
“กลับบ้านเราเดี๋ยวนี้”
“แต่ฉัน” เธอกำลังจะอ้าปากพูดว่าไม่กลับ แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่มองมาราวกับพร้อมจะหักคอหากพูดจาไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีก็ทำให้เธอพูดไม่จบ
“ฉันจะพูดอีกครั้งเดียว กลับบ้านกับฉัน ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน เธอได้ถูกลงโทษหนักตรงนี้แน่ โมโหแล้วโว้ย”
เขาตะคอกใส่หน้าจนลิลลี่ตัวหงอ รู้เลยว่าวันนี้ทำเขาโกรธหนักมาก แต่ไม่ทันได้ตอบอะไร ก็ถูกกระชากแขนให้เดินตามไปอย่างไม่ปรานี
ทันทีที่ถึงคฤหาสน์ ดีแลนก็จับมือคนตัวเล็กให้เดินตามเข้าไปในบ้านด้วย เขาตรงไปที่ห้องรับแขก ทิ้งตัวลงนั่ง ดวงตาคมดุมองเห็นคนตัวเล็กที่นั่งมองเขาอย่างเคืองๆ ขยับไปนั
