“อาเหลียง แกมานี่ซิ”
หม่าเหลียงเหว่ยที่ปกติถือแต่ปืนและอาวุธแต่ตอนนี้กำลังถือผ้าอ้อมเด็กรีบเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะวางของทั้งหมดลง “อะไรครับเจ้านาย”
“แกช่วยมองหน่อยสิ แกว่าหน้าตายัยหมวยอ้วนนี่คล้ายๆ ใครที่พวกเรารู้จักไหมวะ ฉันรู้สึกคลับคล้ายคลับคลา แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก”
อาเหลียงโน้มตัวลงต่ำเข้าไปมองหน้าเซียงเซียงใกล้ๆ แม่หนูมือไวยกมือขึ้นตะปบหน้าอาเหลียง
“โอ๊ย! อะไรกันนี่ แม่หนูตีลุงทำไม”
เอิ๊ก เอิ๊ก
เขารีบถอยห่างแล้วมองหน้าเจ้านาย “ตอนแรกที่เห็นหน้าเธอผมคิดเหมือนเจ้านายเลยครับ”
ริมฝีปากอาเหลียงยกยิ้ม “ดูไปดูมา” หม่าเหลียงเหว่ยอมยิ้ม แล้วเหล่มองไปที่เจ้านายของตน “ผมว่าคล้ายเจ้านายเหมือนกัน”
“ไอ้บ้า กูไม่เคยไปช่วยมันทำ ลูกมันจะหน้าเหมือนกูได้ไง” แล้วฉุกคิดขึ้นได้ “กูรู้แล้วว่าหมวยอ้วนหน้าเหมือนใครที่กูรู้จัก”
“ใครครับคุณจาง”
“เมียกูเอง”
“คุณเพชรลดาน่ะหรือครับ!”
อีกฟากหนึ่ง ดีแ
