“ไม่บอกใช่ไหมยังปากแข็งอีก เธอมีปากที่แข็ง ฉันก็มีของที่กำลังแข็ง”
ลิลลี่สะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งแรงที่ถูกผลักดันเข้ามาในร่างกาย
“คุณดีแลน ฟังฉันก่อนสิคะ”
“ตอนนี้ ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว นอกจากเสียงร้องครางของเธอ”
ลิลลี่ครางสะอื้นเกือบชั่วโมงเต็มๆ ที่ถูกเขายัดเยียดตัวตน แล้วปล้นพรหมจรรย์ที่เธอหวงแหนไป เขาตักตวง ดื่มกินความหวานจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอหมดสติไป นั่นแหละเขาถึงได้หยุด
มือแกร่งของเขาเอื้อมมือไปรั้งร่างบางจะให้มานอนซบอก เพราะเธอนอนตะแคงร้องไห้มาพักใหญ่แล้ว
“มานอนหนุนแขนฉัน”
“ไม่ฉันเกลียดคุณ ไอ้คนเห็นแก่ตัว”
อีกฟากเสียงสะอึกสะอื้นดังมาค่อนชั่วโมงแล้วพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายไม่หยุด จนมาเฟียหนุ่มต้องยื่นมือไปคว้ากระดาษทิชชูมาซับคราบน้ำตาให้ แต่ก็ถูกมือน้อยผลักออก
“เอาแต่ใจนัก ตัวแค่นี้ เมื่อไหร่จะหยุดร้อง”
“แง้ แง้”
เสียงร้องยังไม่มีสิ้นสุด
