“ลิลลี่ แกรู้ตัวไหมว่าแกไม่เหมือนเดิม ดูหน้าแกสิ เหมือนกินอาหารบูดเข้าไปเลย ยิ้มๆ หน่อย วันนี้นอกจากได้กินของอร่อย ยังกินฟรีด้วยนะ”
ลิลลี่หยุดกึก ความจริงแล้วที่เธอหน้าเศร้าจนเพื่อนทักก็เพราะวันนี้เธอยังไม่ได้รับข้อความที่ปกติจะส่งมาทุกวันตอนเช้าเลย แต่ช่างเขาเถอะ เขาคงจะเลิกส่งแล้วล่ะ ลิลลี่บอกตัวเองให้ตัดใจให้ขาด
“ว่าแต่ทำไมกินฟรีล่ะ ปกติแกทำรีวิวเอง จ่ายค่าอาหารเองไม่ใช่หรือ”
พริ้มเพราก้มลงกระซิบกระซาบ “ครั้งนี้เจ้าของร้านเขาเชิญฉันมาทำรีวิวว่ะแก อย่าไปบอกใครนะ”
“แหม แล้วอย่างนี้คนดูจะเชื่อรีวิวของแกได้หรือเปล่า”
“เชื่อได้สิ ถ้าไม่อร่อยฉันก็บอกว่าไม่อร่อย อร่อยก็บอกอร่อย แต่อร่อยอยู่แล้ว เจ้าของสาขาที่เมืองไทยเขาซื้อแฟรนไชส์มาจากร้านที่เป็นต้นตำรับ ก็ต้องเหมือนกันสิ แต่ถึงอร่อยน้อยหน่อย แต่ความอร่อยของเจ้าของร้านนี้นะ มันจะทำให้เรากลืนบะหมี่ลงท้องง่ายๆ เลย”
“แกเคยเจอเจ้าของร้านเขา
