หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือและแอปพลิเคชันยอดฮิตแล้วเอี้ยวตัวไปด้านหลัง แม้สีหน้าเธอจะยังดูสงบนิ่ง แต่หัวใจกลับเต้นโครมครามไม่หยุด
“ลิลลี่ รางวัลของแกทำไมเป็นช่อดอกลิลลี่ล่ะ อย่างกับวางตัวไว้อย่างนั้น” พริ้มเพรามองด้วยความประหลาดใจ
เมื่อหันกลับมามองเพื่อนสาว ก็เห็นพิรุธบนสีหน้าของเพื่อนคนสนิทที่นิ่งค้างไปแล้ว
“อ้าว! ลิลลี่ แกเป็นอะไร แค่โชคดีกินบะหมี่แล้วได้รางวัล ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า แกมันสายมู ไม่ใช่สายดราม่า ทำเป็นน้ำหูน้ำตาไหล” พริ้มเพราได้แต่ยู่คิ้วอย่างฉงน
ลิลลี่จ้องคนที่เดินมาตรงหน้าแล้วยื่นช่อดอกไม้มาให้พร้อมกับคำถาม
“บะหมี่อร่อยไหม”
“คุณมาได้ไง”
ดีแลนระบายยิ้มทั้งใบหน้าและดวงตา “ฉันมาเครื่องบิน”
“เรื่องนั้นฉันรู้ค่ะ ไม่คิดว่า ว่ายน้ำข้ามมาหรอก”
ลิลลี่ทั้งโกรธทั้งโมโห เขายังมีอารมณ์มาตลกใส่อีก
“หายงานเถอะ”
พริ้มเพราะมองคนทั้งสอง “เล่นตลกอะไรกัน” แล้วเกาศีรษ
