ซ่า
“กรี๊ด ไอ้ผู้ชายสารเลว อึก รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง”
เสียงกรีดร้องที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณเรียกสายตาแขกที่มาทานอาหารที่นี่ได้เป็นอย่างดีรวมไปถึงภารดีที่สะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจก่อนที่จะมีใครบางคนตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
“ใครก็ได้ช่วยทีมีคนตกน้ำ ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
“คุณคะเสียงกรี๊ดเมื่อกี้เหมือนเสียงยัยเมย์เลยค่ะ”
ภารดาหันไปบอกสามีด้วยความร้อนใจเธอเลี้ยงเมลดามาตั้งแต่เล็กจนโตทำไมเธอจะจำเสียงกรี๊ดของลูกสาวไม่ได้แต่ปรมินทร์ที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้ากลับไม่ได้มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิดเพราะเขามั่นใจว่าเสียงร้องนั่นไม่ใช่เสียงของลูกสาวเขาแน่นอนส่วนปรเมศก์เองก็เริ่มนั่งไม่ติดแล้วเพราะเขาก็คิดเหมือนมารดาเช่นกันว่าเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นคือเสียงของเมลดา
“จะเป็นเสียงร้องของเมย์ได้ยังไงลูกบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำนี่นา”
ปรมินทร์ตักข้าวเข้าปากคำโตโดยที่ไม่สนใจท่าทีกระวนกระวายใจของภารดีเล
