“ไม่ร้องนะคะเด็กดีคนพรรคนั้นไม่คู่ควรให้หนูเสียน้ำตาให้เลยสักนิด”
มือใหญ่อบอุ่นยกขึ้นลูบแผ่นหลังของมินตราไปมาเบาๆอย่างปลอบโยนในขณะที่มินตราพยายามกลืนก้อนสะอื้นกลับคืนลงไปก่อนจะเงยหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมองกรรฐ์ที่กำลังทอดสายตาจ้องมองเธออย่างอ่อนโยน
“มีนไม่ได้ร้องไห้ให้ผู้ชายคนนั้นสักหน่อยมีนก็แค่สงสารคุณแม่ที่รักผู้ชายคนนั้นหมดใจแต่กลับได้รับการสวมเขาเป็นการตอบแทน”
พูดมาถึงตรงนี้น้ำตาเม็ดโตก็พลันไหลกลิ้งลงมาเปรอะแก้มอีกครั้งกรรฐ์จึงทำได้เพียงยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาออกจากแก้มเนียนให้เธออย่างเบามือเท่านั้น
“โอ๋ โอ๋ โอ๋ เด็กดีของพี่กรรฐ์ไม่ร้องนะคะไม่ร้องแล้ว”
มินตราสูดลมหายใจเข้าลึกๆพยายามข่มกลั้นความเสียใจเอาไว้สุดฤทธิ์จนกระทั่งเบ้าตาแดงก่ำร้อนผ่าวแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้หลั่งน้ำตาออกมาอีกเรื่องมันผ่านมานานแล้วเธอไม่ควรที่จะร้องไห้เสียใจ
“อื้อ มีนไม่ร้องแล้วค่ะ”
ดวงตาที่บวมช้
