กว่าจะซ้อมเสร็จก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้วมินตราที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนร่วมงานอย่างสนุกสนานก็เอ่ยขอตัวบอกลาทุกคนด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นกันเองเพราะเพื่อนร่วมงานทุกคนที่อยู่ตรงนี้ล้วนเป็นรุ่นพี่ของเธอทั้งนั้นมีเพียงเธอที่ยังคงเป็นเด็กสาวอายุยี่สิบปีเพียงคนเดียวมินตราจึงนอบน้อมต่อทุกคนเป็นพิเศษถึงแม้ว่ามารดาของเธอจะตรอมใจตายจากไปตั้งแต่ยังเล็กแต่เรื่องมารยาททางสังคมคุณปู่คุณย่านั้นสั่งสอนมินตราอย่างเข้มงวดเสมอมาเธอจึงมักจะได้รับคำชมจากผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการเสมอว่าเป็นเด็กที่มีสัมมาคารวะยกเว้นกับคนที่คิดไม่ดีหรือคิดไม่ซื่อกับมินตราต่อให้เธอมารยาทดีงามแค่ไหนแต่เวลาที่เจอหน้ากันเธอไม่แม้แต่จะชายตามอง
“ซ้อมมาทั้งวันเหนื่อยชะมัดว่าแต่มีนจะกลับบ้านหรือไปไหนต่อพวกพี่จะไปดริ้งกันเบาๆที่ร้านประจำมีนไปด้วยกันไหมที่นั้นค่อนข้างเงียบไม่เหมือนในผับในบาร์ที่เสียงดังครึกโครมพวกพี่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
ซีนางแบ
