วันต่อมา
07.12 am.
พรึบ
หนัก..ฉันลืมตาตื่นขึ้นมามองผนังห้องตรงหน้าตัวเองด้วยความสะลึมสะลือก่อนจะมองเด็กที่กำลังนอนซุกอยู่ที่อกตัวเอง เพราะโปรดนอนทับแขนฉันสินะมันถึงได้หนักจนตื่นมาแบบนี้
"โปรด.."
ฉันเรียกโปรดเสียงเบาก่อนจะมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างผนัง เจ็ดโมงกว่าแล้วเหรอเนี่ย..
"โปรดครับพี่ต้องลุกแล้ว"
"ครับ"
โปรดรับคำด้วยเสียงทุ้มต่ำก่อนจะเงยหน้ามามองฉันที่กำลังนอนมองเขาอยู่ เขายิ้มออกมาบางๆและขยับเข้ามาซุกฉันอีกครั้งจนฉันอดจะยิ้มออกมาไม่ได้
อย่าบอกนะว่ากำลังละเมออยู่น่ะ
"โปรด"
"อือ"
"พี่ต้องไปเตรียมตัวเปิดร้านแล้วนะ"
คราวนี้เขาลืมตาตื่นอีกครั้งก่อนจะขยับออกมองหน้าฉันอีกครั้งด้วยท่าทีประหลาดใจ
"ให้ตาย ผมนึกว่าผมฝันอยู่"
"จะมาฝันอะไรเนี่ย คิดว่าพี่เป็นของปลอมเหรอ?"
"ก็มันดีอย่างกับฝัน ไม่คิดเลยว่าจะได้ตื่นมาแล้วเจอหลิวตอนเช้าแบบนี้"
"เพ้อแต่เช้า"
ฉันบีบแก้มโปรดอย่างขำ
