EP.4
2062 คำ
เวลาต่อมา
ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ฉันและโปรดต้องหยุดการสนทนาของเราไว้ก่อนฉันจะรีบหยิบมันมากดรับ เพราะเป็นสายจากแป้งเพื่อนของตัวเองนั่นเอง
"ฮัลโหลว่าไงแป้ง"
(นั่นแกไปทำอะไรบนดาดฟ้าน่ะหลิว!?)
ดวงตาฉันเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจที่แป้งตอบกลับมาแบบนั้น ก่อนฉันจะลุกขึ้นเดินไปที่รั้วกั้นบนดาดฟ้าเพื่อมองไปลงข้างล่างและเห็นแป้งที่กำลังยืนอยู่หน้าร้านเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยความสงสัย
"เอ้า มาทำไมไม่โทรบอกก่อน?"
(กูเพิ่งลงเวรเลยแวะมาเช็กความเรียบร้อยของมึง แล้วตอนนี้กูสงสัยมากว่ามึงไปทำอะไรบนนั้น?)
"หลิวขึ้นมากินหมูกระทะน่ะ"
(หมูกระทะ?)
"ใช่ เอ่อ.."
ฉันเม้มปากมองแป้งที่กำลังเท้าสะเอวมองฉันจากด้านล่างตรงหน้าร้านอย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วจะบอกเพื่อนยังไงดีว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว
(กินหมูกระทะคนเดียวเนี่ยนะ?)
"กินกับ..คือ กินกับน้องโปรดน่ะ"
(ใครวะชื่อไม่คุ้นเลย ลงมาเปิดประตูให้แม่ซิแม่จะขึ้นไปดู)
"ไม่สะดวกมั้ง.."
(ยัยหลิว ถ้าไม่อยากโดนฉันบ่นจนหูชาก็ลงมาเปิดเดี๋ยวนี้)
ฉันเม้มปากมองยัยคนใจร้ายอย่างไม่พอใจนัก แต่ถึงอย่างนั้นพอเพื่อนตัวเองตัดสายใจก็เริ่มไม่ดีทันที ถ้าโดนยัยแป้งด่านี่ด่ายาวแน่
"ใครมาเหรอครับ?"
"เพื่อนพี่น่ะ เธอชื่อแป้งแล้วเธอกำลังจะขึ้นมาด้วย"
น้องโปรดที่กำลังนั่งย่างหมูอยู่เอียงใบหน้ามองฉันก่อนเขาจะมองหมูในกระทะที่เรากินไปได้ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำด้วยแววตานิ่งเรียบ
"ผมต้องกลับก่อนไหม?"
"ไม่ๆ จริงๆพี่เกรงใจมากกว่าถ้าจะขอให้เพื่อนมานั่งด้วย"
"ไม่เป็นไรเลยครับ ผมอยากรู้จักเพื่อนหลิวนะ"
"จริงเหรอ?"
"ครับ เรายังกินไปไม่เยอะชวนเพื่อนหลิวมากินด้วยกันสิ"
"โอเค งั้นพี่ลงไปรับเพื่อนแป๊บนึงนะ"
"ครับ เดี๋ยวโปรดจัดจานรอ"
ฉันยิ้มกว้างก่อนจะรีบพยักหน้าตอบโปรด และเดินลงมารับแป้งทันที โอเคฉันเองก็เกรงใจจะแย่ทั้งกลัวเพื่อนด่า และกลัวน้องโปรดจะไม่โอเคถ้าเพื่อนฉันมาร่วมวงด้วยแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย
แกร็ง
"โปรดไหนทำไมฉันไม่รู้จัก"
ทันทีที่เปิดประตูให้แป้งก็ยิงคำถามใส่ฉันทันที เอาซะจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทีเดียว
"เราเคยไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเค้กของย่าน้องเขาเลยได้รู้จักกันตั้งแต่ตอนมหาลัยน่ะ"
"นานแล้วดิ"
"อือ ก็เลยสนิทกันนี่ไง"
"แล้วทำไมน้องมาอยู่แถวนี้ ทำงานแล้วเหรอ?"
"น้องมาเรียน มหาลัยที่แกจบนั่นไง"
"หื้ม ว่าไป"
ฉันพยักหน้าตอบแป้งขณะที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นดาดฟ้า
"ตอนนี้น้องอยู่ปีสี่แล้ว กำลังจะจบ"
"ว้าย ห่างจากเราเจ็ดปีเลยสิ!" แป้งเบิกตากว้างพร้อมกับหันมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา "เป็นลูกเป็นหลานกูได้เลยนะเนี่ย"
"เวอร์ แล้วก็ทำตัวดีๆด้วยนะน้องค่อนข้างจะขี้อาย"
"เออๆ ดูแล้วคงเป็นเด็กเรียบร้อยเหมือนแกสินะ"
"เราไม่ได้เรียบร้อยสักหน่อย"
"จ้าๆ"
ฉันจิ๊ปากใส่แป้งในตอนที่เราเดินมาถึงชั้นดาดฟ้าพอดี ก่อนแป้งจะเดินนำออกประตูไปก่อนขณะที่โปรดเองกำลังนั่งย่างเนื้ออยู่ น้องหันมามองแป้งทันทีที่ได้ยินเสียงพวกเรามาก่อนเขาจะขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับยกมือไหว้แป้งด้วยรอยยิ้ม
"สวัสดีครับ"
"สะ..สวัสดีค่ะ"
แป้งหยุดยืนนิ่งพร้อมกับเงยหน้ามองโปรดอย่างอึ้งๆ จริงๆแป้งเป็นผู้หญิงสูงอยู่นะเธอสูงร้อยหกสิบกว่า แต่ฉันดันสูงร้อยเจ็ดสิบเธอเลยตัวเล็กไปเลยแล้วยังมาเจอน้องโปรดที่ดูแล้วน่าจะสูงร้อยแปดสิบกว่ายิ่งแล้วใหญ่
"น้องสูงมาก ป้าดทำไมหน้าตาดีขนาดนี้ล่ะลูก!?"
"เอ่อ..ขอบคุณที่ชมนะครับ"
"ยัยแป้ง"
ฉันสะกิดเตือนสติเพื่อนตัวเองทันทีที่มันเริ่มแสดงท่าทีจนโปรดทำตัวไม่ถูก ก่อนฉันจะดึงแป้งมานั่ง และหันมองโปรดด้วยรอยยิ้ม
"โปรดนี่แป้งเพื่อนพี่ ส่วนแป้งนี่น้องโปรด"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่แป้ง"
"ค่ะ พี่เองก็ยินดีมากๆที่ได้รู้จัก เห็นว่าเรียนที่มอเดียวกันพี่ด้วยเหรอ?"
"ครับ ผมเรียนไอทีน่ะ"
"โอ้ พี่เรียนแพทย์ค่ะตอนนี้เป็นจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลแถวๆมหาลัย"
"พี่แป้งเป็นหมอสินะ สุดยอดไปเลยครับ"
ฉันยิ้มออกมาบางๆระหว่างที่กำลังมองทั้งสองคุยกันอย่างเป็นกันเอง ดีแล้วที่ทั้งสองคุยกันได้ภาษาเดียวกันและโปรดเองก็ไม่โดนแป้งเขม็ง ปกติเพื่อนคนนี้ไม่ค่อยไว้วางใจใครง่ายๆน่ะฉันเลยกลัวว่าแป้งจะทำตึงใส่โปรดจนน้องกลัว
เห็นแบบนี้ก็สบายใจแฮะ แต่แปลกจังทำไมโปรดเรียกแป้งว่าพี่ได้ทั้งๆที่เขาเรียกฉันด้วยชื่อตลอด...รึเพราะสนิทกัน คงเป็นงั้นมั้งนะ
"โปรดดื่มได้อยู่ใช่ไหม?"
"ได้ครับ แต่ไม่เคยดื่มไวน์เลย"
"ดื่มไม่ยากเดี๋ยวพี่สอนเอง ไปหลิวไปเอาแก้วไวน์มาอีหนู"
"จ้าๆ รอแป๊บนึง"
ฉันเหลือบมองยัยแป้งด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินลงมาชั้นสองเพื่อเอาแก้วไวน์และเดินกลับมาชั้นบนอีกครั้ง ขณะที่ตอนนี้ยัยแป้งกำลังโชว์วิธีการเปิดจุกขวดไวน์ให้โปรดดูอยู่ น้องเองก็ให้ความสนใจสุดๆเลยนะน่ะ
ป๊อก!
"นี่ไงง่ายใช่ไหมล่ะ?"
"ดูเหมือนจะง่ายครับ แต่ผมว่ามันต้องใช้เทคนิคกับความพยายามอยู่ดูพี่แป้งจะดื่มบ่อยเลยนะเนี่ย"
"ชมใช่ไหมเนี่ย?"
"ชมครับ เพราะพี่ดูเก่งดีแล้วหลิวล่ะปกติดื่มบ่อยไหม?"
แป้งหันมามองฉันด้วยรอยยิ้มก่อนจะรับเอาแก้วไวน์ไปเท ฉันจึงหันมองโปรดและส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม
"ก็ดื่มบ้างตามโอกาส แต่หลังๆมานี่ดื่มบ่อยอยู่เพราะแป้งเอาไวน์มาให้ดื่มด้วยบ่อยๆ"
"เลือดลมจะได้ดีน่า เอานี่"
ฉันรับเอาแก้วไวน์มาถือพร้อมกับมองน้องโปรดที่ได้รับแก้วไวน์ไปด้วย ยัยแป้งถือแก้วของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับเอียงแก้วคลอนไปมาเบาๆ เพื่อให้โปรดดู
"คลอนไปมาแบบนี้แล้วดมกลิ่นก่อนดื่มนะ"
"ครับ.." โปรดทำตามที่แป้งบอกก่อนจะดมกลิ่นพร้อมกับขมวดคิ้วจนแป้งหลุดขำ "กลิ่นแรงเอาเรื่องเลยนะพี่"
"แรกๆก็งี้แหละ ลองดื่มนิดๆแล้วเอาไว้ใต้ลิ้นจนกลิ่นมันขึ้นจมูกแล้วค่อยกลืน"
โปรดพยักหน้าและยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มก่อนเขาจะขมวดคิ้วมากขึ้น และกลืนลงคอด้วยท่าทีฝืนๆจนฉันอดจะสงสารไม่ได้ เพราะฉันเองก็รู้ว่าครั้งแรกมันจะเป็นแบบนี้...เคยโดนมาก่อนไงแต่ตอนนี้ชินแล้ว
"อ่า..กลิ่นแรงมากเลยครับ"
"ดื่มน้ำเปล่าลงก่อน"
ฉันยื่นแก้วน้ำที่เพิ่งเทให้โปรด เพราะกลัวเขาจะสำลักก่อนจะหันมองยัยแป้งที่กำลังนั่งขำอยู่ข้างๆ
"แกล้งเด็กอีกแล้วนะแป้ง"
"เออน่า หัดดื่มไว้เพื่อเข้าสังคมพี่เองก็หัดดื่มเพื่อเข้าสังคมเหมือนกัน"
"แต่หลังๆมาสังคมเริ่มไม่เอาแล้วแหละหลิวว่า"
"โอ้ยยัยหลิวแล้วแกจะแรงเพื่อ!"
ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาพร้อมกับหันมองน้องโปรดที่กำลังนั่งยิ้มอยู่ ดูแล้วน้องก็คงจะโอเคอยู่นะเพราะหลังจากดื่มไปอึกนึงก็เริ่มดื่มได้เรื่อยๆแล้ว วันนี้ยัยแป้งค่อนข้างเอ็นจอยเลยแฮะที่มีน้องโปรดมานั่งดื่มด้วย ปกติมานี่บ่นแต่เรื่องสามีไม่ก็เรื่องลูกให้ฟังจนฉันเหนื่อยใจแทน แต่ก็ดีแล้วที่เพื่อนได้ผ่อนคลายเพราะได้มาคุยกับน้องโปรดแบบนี้
11.23 pm.
"แป๊บนะ สามีโทรมา"
ฉันหันมองแป้งที่ลุกขึ้นเดินเซๆไปรับโทรศัพท์ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหันมองน้องโปรดที่ตอนนี้กำลังนั่งโอนเอนไปมาจนฉันรู้สึกผิดที่ปล่อยพวกเขาดื่มกันหนักขนาดนี้
ไวน์ขวดแรกหมดไปนานแล้วตอนนี้พวกเขากำลังดื่มขวดที่สองที่ฉันมีอยู่แล้วต่อจนเกือบจะหมดไปแล้วเช่นกัน
"โปรดไหวไหม พรุ่งนี้มีเรียนเช้ารึเปล่า?"
"พรุ่งนี้เหรอ.." โปรดเงยหน้ามามองฉันด้วยท่าทีสะลึมสะลือ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ "ผมเรียนสายๆน่ะหลิว"
เขาหน้าแดงมากเลยอ่ะ ไม่น่าจะไหวแล้วนะเนี่ย
"พี่ว่ากลับบ้านได้แล้วแหละ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"แต่ไวน์ยังไม่หมด" โปรดเงยหน้ามามองฉันก่อนจะมองเตาไฟฟ้าบนโต๊ะ "ยังไม่เก็บของช่วยหลิวเลย"
"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพี่เก็บเอง เอางี้ลุกก่อนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ผมโอเค เดี๋ยวผมเดินกลับเองครับ"
พรึบ
ฉันเงยหน้ามองโปรดที่ลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ เพราะเขาเซไปด้านหลังจนเก้าอี้ล้ม แต่ถึงอย่างนั้นน้องก็ยังพยายามประคองสติตัวเองหยิบเก้าอี้ที่ล้มขึ้น และสะพายกระเป๋าทั้งที่ตัวเองกำลังเซไปเซมาอยู่อย่างนั้น
"พื้นมันเอียงเหรอครับหลิว?"
"มันไม่ได้เอียง โถ่...เดี๋ยวพี่ช่วย"
ฉันที่ทนดูไม่ไหวรีบเข้าไปพยุงโปรดก่อนจะพาเขาเดินลงบันไดมาชั้นสองผ่านหน้าห้องของฉัน แต่ยัยแป้งก็ทำฉันถอนหายใจอีกครั้ง เพราะมันกำลังนอนอยู่บนโซฟาห้องรับแขกทั้งที่มือยังถือโทรศัพท์ค้างที่หูอยู่
"แป้ง!"
"อือ..เดี๋ยวผัวกูมารับแต่ตอนนี้ขอนอนตั้งสติแป๊บ"
"ให้ตาย งั้นนอนอยู่นี่แป๊บนึงนะเราไปส่งน้องโปรดก่อน"
"เค กูไม่ได้เมานะโว้ยไม่ต้องมามองงั้นเลย"
นี่แหละเมาน่ะ ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนพยุงน้องโปรดลงมาขึ้นรถตัวเองที่จอดไว้หน้าร้านอย่างยากลำบาก แต่ดีที่น้องโปรดไม่ได้ทิ้งน้ำหนัก เพราะน้องเองก็พยายามตั้งสติอยู่ตลอด
เป็นคนเมาที่พยายามเก็บทรงสุดๆ
"บ้านโปรดเข้าซอยนี้ใช่ไหม?"
"ครับ ขับตรงไปเลย"
โปรดเงยหน้ามามองถนนก่อนจะคอตกอีกครั้ง ฉันจึงหันมาตั้งใจขับจนเข้ามาในซอยบ้านของน้องแต่ประเด็นคือไม่รู้ว่าหลังไหนน่ะสิ
"โปรดอยู่บ้านหลังไหนล่ะเนี่ย"
"หลังสุดท้าย.." ฉันหันมองโปรดอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าและขับไปจนถึงหลังสุดท้าย "ถึงแล้ว"
"โอเค ลงได้ใช่ม่ะ.."
เสียงของฉันหายเข้าไปในลำคอทันทีที่หันไปมองโปรดแล้วต้องเผชิญหน้ากับน้องที่กำลังหันมาปลดเบล์ทอยู่
"เอ่อ..ลงได้นะ?"
"ครับ ขอบคุณหลิวมากที่มาส่ง"
"อืม โอเคไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"ครับ วันนี้ผมมีความสุขมากเลย"
"จริงเหรอ?"
"ผมดีใจที่ได้กินหมูกระทะกับหลิวนะ"
ฉันยิ้มออกมาบางๆหลังจากโปรดตอบกลับมาแบบนั้น เขายิ้มให้ฉันก่อนจะมองสบตาฉันผ่านแว่นสายตาอีกครั้ง
"โปรดคิดถึงหลิวมากเลย"
"ขอบคุณที่คิดถึงพี่นะ พี่เองก็คิดถึงโปรดเหมือนกัน"
โปรดพยักหน้าตอบฉันด้วยรอยยิ้มก่อนเขาจะเปิดประตูลงจากรถ และหันมาโบกมือลาฉันพร้อมกับเดินเข้าบ้านไปแม้จะเดินไปด้วยความเซก็เถอะ
ให้ตายแม้แต่ตอนเมายังน่ารักเด็กคนนี้ถูกสอนมาดีจริงๆ
- ผู้เขียน
