พรางรักเสน่หา

บทที่.6 รอยแผลเป็น [ปะทะอารมณ์]

ภายในรถสุดหรูแอร์เย็นเฉียบแต่กลับเงียบสงัด

หมอลีโอเริ่มสนใจท่าทางดื้อรั้นแม้จะไม่พูดออกมาแต่สายตาส่อแวว

"เป็นอะไร" น้ำเสียงทุ้มถามเรียบ "หึงฉันยังไม่หายอีกหรือไง หึ"

"ใครหึงคุณกันคะ.."

"สีหน้าเธอมันบ่งบอก ต่างจากเมื่อก่อนที่มีเพียงหน้าเดียว อารมณ์เดียว"

"ไม่ได้หึงค่ะพอใจหรือยัง! อีกอย่างฉันไม่สนใจแฟนเก่าของคุณด้วย ขนาดเลือกสีลิปสติกยังห่วย"

รถจอดติดไฟแดงทำให้เขาหันมาจ้องมอง ใบหน้าที่เขาแทบจะไม่เคยสังเกต แต่ตอนนี้กลับเอาแต่สนใจ

"ห่วยยังไง" ลีโอถามถ้อยคำที่พริ้มทิ้งท้าย

"ก็กลิ่นเบอรี่เอียดๆ มันคลุ้งตามตัวคุณ จงใจใช้ของแบบนี้คงจะชวนยั่วให้โมโห"

"โมโห..."

"ก็ใช่น่ะสิคะ ฉันเป็นภรรยาได้กลิ่นผิดแปลกของสามีก็ต้องโมโห"

สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว ลีโอจึงรีบเปลี่ยนความสนใจ แต่คำพูดพร้อมท่าทางเลียนแบบส่อจริตจะก้านกลับทำให้เขาเผยรอยยิ้มมุมปาก

หมับ!

"อะไรคะ" เมื่อกลับถึงบ้าน คุณหมอคว้าแขนของพริ้มเอาไว้ "วันนี้ฉันเหนื่อยนะ คุณยังจะใช้งานอะไรอีก"

"เธอหายออกจากงานไปตั้งนาน ฉันลืมถามว่าไปไหนมา"

"ก็...ก็ไปเดินเล่นเห็นว่าคุณกำลังสวีทกับแฟนเก่าอย่างคุณมีอา ไม่อยากขัดจังหวะ" ข้อแขนเล็กสะบัดจนหลุดพ้นพันธนาการ ทั้งคู่ยืนจ้องหน้าตรงปากทางเข้าประตูใหญ่

ดวงตากลมที่เคยโศกเศร้ากลับสดใส รู้ตัวอีกทีปลายจมูกโด่งเป็นสันของเขาก็เขยิบมาจ่อพวงแก้ม

'อ๊าา'

ความเคลิ้มถูกปลุกด้วยฝ่ามือ ตัวเล็กรีบผลักไสเขาทันที

หาววว~

"ฉันง่วงแล้วขอตัวนะคะ"

ถ้อยคำแสร้งบวกการแสดงยิ่งทำให้หมอลีโอสนใจ เขาจ้องมองภรรยาตัวน้อยวิ่งขึ้นบันไดเพื่อกลับไปพักผ่อนยังห้องนอนตัวเอง

แกร๊ก

"บ้าเอ๊ยยย!"

พราว สาวน้อยผู้สวมรอยแทนพี่สาว เธอเสียการควบคุมเมื่อเขาสบตา แถมยังพลาดท่าโดนกอดแตะเนื้อต้องตัวหลายครั้งหลายครา

ห้องน้ำกว้างขวางตกแต่งไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกสวยงาม ราคาแต่ละอย่างเฉียดแสน บ้านที่ร่ำรวยเป็นตระกูลเก่าแก่แต่กลับมีหนี้สินพะรุงพะรัง

'ว้ายยยย!!'

ขณะที่อาบน้ำเสร็จก็ต้องตกใจ หมอลีโอ หรือ สามีนั่งไขว้ห้างบนเตียงรออย่างสบายใจ

คิ้วบางย่นอีกครั้ง มือปิดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่นุ่งกระโจมอกไว้มั่น สายตาเจ้าเล่ห์กวาดมองไล่ระดับตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงศีรษะ

"มะ มองอะไรคะ?" เสียงแหลมเอ่ยถาม "แล้วเข้ามาอยู่ในห้องฉันทำไม"

"ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราแต่งงานกันมาสามปี"

"ไม่ได้ลืมแต่นี่มันพื้นที่ส่วนตัว"

"เธอเป็นคนบอกเอง ของสามีก็เหมือนกับของภรรยา แปลว่าของภรรยาก็เหมือนกับของสามี" ไม่พูดเปล่าเขาลุกจากที่นั่งตรงดิ่งเข้าใกล้

ตัวเล็กเดินถอยหลังหนีทีละก้าวจนแผ่นหลังที่ชุ่มน้ำแนบชิดติดกำแพงสีขาว

"ออกไปนะคะ" น้ำเสียงอึกอักพูดแผ่วเบา

"กลัวเหรอ?"

"เปล่าคะ แต่ว่า.."

"พูดเหมือนไม่เคยนอนกับผัวตัวเอง"

พรึ่บ

"อ๊าาาย์!!!"

ตัวเล็กกรีดร้องดังลั่น ผ้าที่เธออุตส่าห์จับเอาไว้โดนกระชากปลิวว่อน

ร่างกายที่เพิ่งอาบน้ำยังไม่แห้งดี เม็ดน้ำสีใสเกาะตามตัวเป็นละออง ผิวขาวผ่องช่างยั่วยวนอารมณ์ชาย มือหนาขนาบกั้นสองข้างไร้ทางหนี

แววตาดุดันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที พร้อมเสียงกระซิบที่ทำให้ขนอ่อนลุกชูชัน "มาทำหน้าที่ภรรยาหน่อยสิ คืนนี้ฉันอยากนอนกับเธอ"

"!!!!"

หัวใจดวงน้อยเต้นสั่น ทั้งอายเกร็งไปทั้งตัว สักพักเขาก็เค้นเสียงหัวเราะออกมา

"หึ หึ ผู้หญิงอย่างเธอมันไร้รสชาติ ฉันไม่เสียแรงไปทำให้ขึ้นสวรรค์หรอก" สายตามองเหยียดหยัน

"ก็ดีค่ะ เพราะคนที่มั่วไปทั่วเอาไม่เลือกฉันก็ไม่อยากเกลือกลั้วด้วยเหมือนกัน"

"พริ้ม!"

"ทำไมคะ?!"

มือน้อยปิดบังส่วนสำคัญ รีบเอียงตัวเฉียงมายืนตรงตู้เสื้อผ้า สายตามองจ้องชายผู้เป็นสามีไม่ห่าง ภายในใจร้องกรีดดังต่อเนื่อง เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าเลื่อนก็รีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับร่าง

ปึ๊กก

อักกก

แรงกระโจนใส่จากด้านหลังทำเสียหลัก คนตัวสูงยืนประกบพลางจับคว้าท้ายทอยแล้วปัดผมยาวที่ปัดป่ายออกไปพาดไหล่ซ้าย

"ทำบ้าอะไร!" แน่นอนว่าเธอโวยวายใส่

"ทำไมรอยแผลเป็นของเธอมันหายไป"

"รอยแผลเป็นอะไร อ๊ะ~"

"ก็รอยแผลเป็นวันแต่งงาน เธอล้มใส่แก้วที่ฉันปาแตก..ทำไมตอนนี้..มันหายไป?"