บทที่.7 ผู้หญิงร่าน [ทำร้ายSM+]

852 คำ
"โอ๊ย ไร้สาระ! เดี๋ยวนี้คลินิกดีๆ ลบรอยแผลเป็นมีตั้งเยอะแยะ" ทันใดเธอก็รีบผลักไสพลางหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่มาสวมทับร่างกายเอาไว้อีกชั้น ผมเผ้าที่เปียกก็หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาขยี้พร้อมนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง "ถ้าคุณไม่มีอะไรกรุณาออกไปด้วยค่ะ" สายตาของเขายังคงจ้องมองด้วยความสงสัย "คุณเป็นคนตั้งกฎให้เราแยกห้องนอนกันทำไมถึงมารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของฉันล่ะคะ" "ก็ไม่ได้อยากเข้ามานักหรอก เหอะ" "ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยออกไปด้วยค่ะ" "ยัยบ้า" คำพูดที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษทำให้ตัวเล็กต้องหันขวับ ใบหน้าของเขาบ่งบอกอะไรหลายอย่าง ทำไมถึงดูมีความขุ่นเคืองมากมายนัก ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีกระทั่งหลายวันจากนั้น "อะไรนะคะ?" น้ำเสียงของพราวหรือพริ้มทวนคำถาม "หย่า.." "สมองเธอกระทบกระเทือนตอนจมน้ำหรือไง" "ก็ฉันไม่เข้าใจจู่ๆ ก็จะให้เซ็นใบอย่า" "นี่เธอลืมจริงหรือแกล้งลืมกันแน่!" น้ำเสียงเริ่มไม่สบอารมณ์ ลีโอนั่งตรงข้ามกับภรรยาบนโซฟาในห้องโถงใหญ่ "ไม่" คำพูดสั้นแต่ได้ความหมาย "ทำไมถึงเปลี่ยนใจไม่ยอมหย่า?! ทั้งที่เธอเองเป็นคนรบเร้ามาตลอด" "เพราะฉันจะไม่ยอมให้คุณหมอมีความสุขบนความทุกข์ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมา ทางเดียวที่คุณหมอจะเป็นอิสระได้ ก็คือฆ่าฉันซะ!" เคว้ง! แก้วกาแฟที่อยู่ด้านข้างถูกปัดจนร่วง หมอลีโอลุกขึ้นยืนก่อนที่ภรรยาก็ลุกขึ้นตาม "แค่เซ็นใบหย่ามันจะอะไรกันนักกันหนาเธอเองก็อยากเป็นอิสระไม่ใช่หรือไง" ลีโอตะคอกเสียงดังใส่ "หรือเธอมีแผนอะไรพริ้ม!" "ฉันไม่อยากพูดกับคุณในตอนนี้" "จะไปไหน!" "เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับก็เลยตื่นสายตอนนี้จะขึ้นไปพักผ่อนสักหน่อย" เป็นเพียงคำโกหกที่สร้างเพื่อจะหลีกเลี่ยง ตัวเล็กเดินขึ้นบันไดเลี้ยวเข้าไปในห้องนอนตัวเองโดยที่ไม่สังเกตว่าสามีเดินตามเข้ามา โต้ม! ว้ายยย ประตูถูกปิดกระแทกเสียงดังจนพริ้มสะดุ้งหวาม ทั้งคู่เริ่มสาดสายตาเกรี้ยวกราด "ฉันไม่หย่าคุณได้ยินไหม!!" เสียงเน้นย้ำถึงเจตจำนงของเธอยังคงหนักแน่น "อย่ามายั่วโมโหฉันนะพริ้ม" "ฉันเปล่าสักหน่อย" "นี่..." ตึ๊กก! ทันทีที่ร่างแกร่งพุ่งเข้ามา เธอจึงรีบใช้มือน้อยผักใสจนกระเด็น หมับ! อักกกก หมอลีโอเริ่มหมดความอดทนเขาคว้าต้นคอของตัวเล็กพร้อมทั้งบีบเต็มแรงแล้วกระแทกเธอจนแผ่นหลังกระทบตู้เสื้อผ้าบานสีขาวหรูหรา "อย่ามาเตะต้องตัวฉัน อ๊ากก" มือของเขาเริ่มบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ "เหอะ! อย่างเธอมีค่ามีราคาอะไรให้หวงแหน ทำอะไรหัดไว้หน้าผัวตัวเองบ้าง ไม่ใช่ร่านนอนแบให้คนอื่นเอาไปทั่ว" "คุณบ้าไปแล้ว อักก หรือไง" คล้ายจะหายใจไม่ออกแม้จะพยายามแกะมือของเขาแต่ก็สู้แรงไม่ไหว ใบหน้าซีดเผือดเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเนื่องจากดิ้นรนต่อสู้สุดใจ ครู่เดียวเขาก็รีบผละตัวถอยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มตาเหลือกทรุดลง "จำเอาไว้! ถ้าเธอไม่ยอมหย่าก็ต้องทนอยู่แบบนี้ต่อไป" เขาเค้นเสียงดุใส่ "ผู้หญิงร่านอย่างเธอคงไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ เพราะชอบทำตัวเหมือนสัตว์" คำบอกกล่าวทิ้งท้ายทำให้ยิ่งสงสัย เธอขมวดย่นคิ้วขณะใช้มือน้อยจับที่ต้นคอบีบนวดบรรเทาความเจ็บปวดที่เพิ่งได้รับ ทำไมสามีถึงด่าภรรยาแบบนั้น..หรือที่จริงแล้วเบื้องหลังมีอะไรมากกว่าที่เธอได้รับข้อมูลมา ถึงยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ พี่สาวที่แสนเรียบร้อยอ่อนหวาน จะเป็นผู้หญิงร่านอย่างที่เขากล่าวหาได้ยังไง เล้านจ์ เจส ฮึก อึก อึก "มึงเบาก่อนไอ้หมอซัดเหล้าเหมือนน้ำเปล่า" เพื่อนสนิทพูดพลางคว้าแก้วเหล้าของเขาวางลงบนโต๊ะกลมกระจกหนา "เป็นห่าอะไร" "กูทำงานทุ่มเททุกอย่างเพื่อที่จะปลดหนี้ของพ่อแม่ที่ก่อเอาไว้ จนวันนี้กูทำสำเร็จแต่พริ้มไม่ยอมหย่าตามสัญญาที่เคยพูด" "ไหนตอนนั้นมึงบอกพริ้มคะยั้นคะยอให้หย่าขาด" "เออ!! แล้ววันนี้เสือกมาเปลี่ยนใจ" ทั้งสองคนปรับทุกข์อยู่ในบาร์ใกล้กับสถานที่ทำงาน ลีโอสงสัยหลายอย่าง และ เขาจะต้องค้นหาคำตอบนั้นให้ได้ เมื่อแอลกอฮอล์ไหลลงคอซึมเข้าเส้นเลือดสติเริ่มเลือนหาย ลีโอพึมพำกับเพื่อน "ทำไมถึงเปลี่ยนไป อึก" "อะไรเปลี่ยน?" "ปกติแค่ตวาดก็กลัวตัวสั่น แต่ครั้งนี้..ไม่หวั่นแถมสายตาท้าท้าย" "คงอยากจะเล่นกับมึงมั้ง ฮ่าๆ ชอบทำร้ายจิตใจนัก" "แต่ทุกอย่างที่ผ่านมากูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม!!"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม