บทที่.8 อาการกำเริบ [จูบ]
1029 คำ
เวลาผ่านไปนานนับเดือน
"ทำไมคุณหมอนิติเวชต้องมีเลขาส่วนตัวคะ" คำถามชวนสงสัยของพริ้มยิ่งทำให้สามีไม่เข้าใจ "เธอดูแปลกไปเหมือนกับจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ"
"อาจจะเป็นเพราะรถตกน้ำทำฉันขาดสติไปหลายนาทีความทรงจำบางอย่างมันก็เลือนหายบ้างล่ะสิ"
"เพราะว่าเธอทำอะไรไม่เป็น! คุณอาก็เลยให้เธอมาเป็นเลขาคอยจดตารางเวรงานอีกทั้งประชุมร่วม และทำอาหารให้ฉันในตอนที่อยู่โรงพยาบาล"
"เข้าใจแล้วค่ะ ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงสูง"
"ก็เธอมันกวนอารมณ์"
ถือว่าเป็นครั้งแรกที่หมอลีโอพูดคุยกับภรรยาตัวเองนานขึ้น ปกติแค่สั่งงานแล้วก็ไม่สนใจใยดีเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
โรงพยาบาลตำรวจ
"เดี๋ยวฉันไปตรวจ DNA ของศพเสร็จจะกลับออกมาประมาณเที่ยง ช่วยเตรียมอาหารไว้ให้ด้วยนะ" เขาสั่งภรรยาก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไป
"ชิ! ทำหน้าตาขรึม คิดว่าตัวเองหล่อมากมั้ง..เออก็ใช่" เสียงเล็กพึมพำ
ติก'
แท็บเล็ตอันใหม่ที่เพิ่งใช้เครดิตของสามีรูดซื้อมาถูกเปิดหน้าจอสว่างเพื่อค้นหาเมนูอาหาร
"ปกติเขากินง่ายๆ สินะ" ข้อมูลที่พราวได้รับละเอียดแทบจะทุกอย่างแต่คนเราก็ต้องมีผิดพลาด "ปลารมควันแล้วกัน"
สรุป เมนูอาหารเที่ยงของคุณหมอลีโอเป็นปลาทับทิมรมควันราดด้วยซอสซีอิ๊วหอมกรุ่น
เธอใช้หน้าที่เลขาเพื่อสั่งแม่บ้านให้ทำตาม จากนั้นก็ยกเข้ามาเตรียมวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาซึ่งเธอนั่งอยู่ด้านหน้าห้อง
ฝีเท้าย่ำก้าวกลับออกมาจากการพิสูจน์ศพค้นหาหลักฐาน เขาแขวนชุดกาวน์พร้อมอาบน้ำเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา
"อาหารเสร็จสรรพวางอยู่บนโต๊ะนะคะ"
ทันทีที่เจอหน้าพริ้มลุกขึ้นยืนส่งรอยยิ้มหวาน แต่เขากลับเฉยเมยใส่อีกครั้ง 'ไอ้คนขี้เก๊ก'
ใบหน้าของพราวยู่ยี่เธอไม่สบอารมณ์มากกับปฏิกิริยาของเขา แต่ก็นั่งลงอยู่ที่เดิมเพื่อกินสลัดเป็นมื้อเที่ยงของวันนี้
เพล้ยง!
เสียงข้าวของบางอย่างแตกทำให้เธอรีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้อง ปรากฏว่าลีโอใช้กำปั้นทุบหน้าอกโดยอีกมือปัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวอาการคล้ายกับกำลังชักเกร็ง
"คุณหมอ!!!" ดวงตาเล็กเบิกโตรีบวิ่งไปหาสามีทันที "เป็นอะไรคะ ค..คุณหมอใจเย็น"
"เธอเอากับข้าวอะไรมาให้ฉัน อ๊ากก"
"กะ ก็ปลาทับทิม..."
"ยัยบ้า!! เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันแพ้ปลามีเกล็ด ฮึก"
"!!!!"
แน่นอนว่าต่อให้ศึกษารายละเอียดก็ยังไม่รู้เรื่อง ตัวเล็กไม่รู้จะทำยังไงเมื่อเขากระสับกระส่าย
เธอวิ่งแจ้นออกไปเพื่อมองหาความช่วยเหลือแต่เป็นเวลาพักเที่ยงจึงไม่มีใครอยู่ ใบหน้าหล่อเริ่มแดงเถือก เส้นเลือดปูดขึ้นสองข้างขมับเด่นชัด
พราวจึงตัดสินใจกระชากปลดกระดุมเพื่อเปิดทางให้เขาหายใจสะดวก จากนั้นก็ร้อนรนทำอะไรไม่ถูก หมอลีโอเริ่มตาเหลือกเขาหายใจไม่ออก
อื้ออออ!
สุดท้ายเธอก็ได้ตัดสินใจพุ่งเข้าไปเพื่อประกบปากเป่าลมเข้าใส่ทำเหมือนเขากำลังจมน้ำ มือน้อยรีบกดทับทำ CPR อาการของสามีดีขึ้นตามลำดับ
"คุณหมอเป็นไงบ้างคะ" ด้วยความรู้สึกผิดก็รีบเอ่ยถามเมื่อเขาลืมตา "ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง.."
"ยะ ยัง ฉันหายใจไม่ออก ฮึก"
เมื่อเขาพูดเช่นนั้นเธอจึงรีบพุ่งเข้าไปประกบปากจูบเป่าลมเข้าใส่อย่างที่เคยทำ
"เดี๋ยวรอสักครู่นะคะฉันจะรีบไปตามคนอื่นมาช่วย"
หมับ!
ตัวเล็กกำลังหมุนเพื่อจะเลี้ยวออกไปแต่มือของหมอจับคว้าเธอเอาไว้แถมกระชากมาใกล้
"ฉันดีขึ้นมากแล้ว ค..แค่หายใจไม่ออก" เสียงสั่นเครือแต่แววตาเปล่งประกาย "ช่วยฉันอีกสิ"
"ช่วยอะไรคะ?"
"ก็จูบฉันแบบเมื่อกี้"
"เขาเรียกเมาท์ทูเมาท์เพิ่มอากาศ จ..จูบที่ไหน"
แววตาฉายถึงความเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่แดงเถือกเริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ก่อนจะพูดเชิงอ้อนวอน "แต่ฉันหายใจไม่ออกนะ ตอนนี้ก็เหมือนจะขาดใจตายให้ได้"
อักกก!
แต่ไม่นานอาการแพ้ก็กลับมาลีโอใช้มือทุบหน้าอกแกร่งตัวเองอย่างแรง ตอนนี้สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนกลายเป็นสีม่วงช้ำ
ทันใดเมื่อเห็นสิ่งผิดปกติพราวรีบขึ้นคร่อมพร้อมกับเมาท์ทูเมาท์ถ่ายเทอากาศให้เขา
แกร๊ก
'ไอ้หมอ...'
ประตูถูกเปิดเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิท แต่เมื่อเห็นว่าภรรยาคร่อมอยู่บนตัวสามี เขาจึงรีบปิด
'ช่วยด้วยค่ะ!!!'
พราวตะโกนจนสุดเสียงกระทั่งเพื่อนของลีโอรู้ว่ากำลังมีเรื่องฉุกเฉิน ตอนแรกคิดว่าทั้งสองคนทำเรื่องลามกกันในที่ทำงาน
ห้องพักฟื้น
"โง่!!" เสียงมีอาพร้อมสาดแววตาดุใส่พริ้ม "พี่หมอแพ้ปลาที่มีเกล็ดและก็แพ้ซีอิ๊วมากด้วย"
"ฉันลืม"
"ลืม?! นี่มันเรื่องความเป็นความตายนะจะลืมได้ยังไงอีกอย่างเธอแต่งงานกับเขาตั้งสามปี"
"พูดเหมือนกับว่าฉันสนิทกับเขามาก! แค่จะพูดด้วยสักคำสองคำก็ยังยากเลย"
เป็นแค่แฟนเก่าแต่กลับมาชี้หน้าด่าภรรยา ผู้คนรอบข้างต่างซุบซิบนินทาให้ความสนใจ
หมดเวลาเยี่ยม
ทุกคนต้องออกจากห้องยกเว้นภรรยาที่สามารถดูแลสามีได้ พราว หรือ พริ้ม นั่งข้างเตียงจ้องมองเขาที่หลับใหล ความหล่อน่าประทับใจ ไม่แปลกใจที่ใครต่างอิจฉาพี่สาวของเธอ
'ขอโทษนะคะ'
ถ้อยวาจาสำนึกผิดพูดพร่ำถึงจะรู้ว่าเขาคงยังไม่ฟื้นตื่น แต่ความคิดบางอย่างก็แวบออกมา ช่วงเวลาแห่งการค้นหาเริ่มต้นขึ้น
มือถือยี่ห้อดังถูกหยิบขึ้นมาหน้าจอปรากฏว่าต้องใช้ลายนิ้วมือทัชสกรีนเปิด
'ลองดูก็ได้'
ชายหนุ่มที่นอนไร้สติคงไม่ขัดขืน ตัวเล็กจับมือของเขาหงายแบ คว่ำหน้าจอเพื่อแตะสัมผัส
.
.
"เธอทำอะไร..."
"!!!!"
- ผู้เขียน
