บทที่.9 แค่เขี่ยก็แฉะแล้ว [NC+]
784 คำ
ไร้ทางเลือก ตัวเล็กพุ่งประกบจูบทันทีที่เขาเอ่ยถาม โชคดีที่คุณหมออยู่ในสภาวะสะลึมสะลือหลังเพิ่งฟื้น
"ก็..ฉันเป็นห่วงคุณ" มือถือถูกเก็บวางไว้ที่เดิมอย่างรวดเร็ว "เดี๋ยวฉันไปตามคุณหมอท่านอื่นมาดูอาการให้คุณดีกว่า"
"ไม่ต้อง" หมอลีโอคว้าแขนเล็กเหนี่ยวรั้ง "ฉันต้องการพักผ่อนอีกสักหน่อย เธอช่วยอยู่ตรงนี้สักพักรอให้ฉันหลับค่อยออกไปนะ"
ไม่รู้ว่าทำไม ผู้หญิงที่เขาไม่ชอบหน้าตลอดกลายเป็นจุดพักใจ มือทั้งคู่จับประสานกันแน่นหนักดั่งหัวใจที่กำลังฟูมฟักรักษาเยียวยา
เมื่อรู้ว่าหมอหลับสนิท พราวก็ยังไม่หยุดความพยายาม หยิบโทรศัพท์เขาขึ้นมา
ติก'
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อหน้าจอสว่าง 'ล็อกสองชั้น!!'
ให้ตายเถอะ เขารอบคอบกว่าที่คิดมาก อีกชั้นเป็นม่านตาถึงจะปลดล็อกโทรศัพท์มือถือได้
แกร๊ก
'อะ ไอ้หมอ'
เพื่อนสนิทเป็นห่วงหลังออกจากเวรรีบเข้ามาแต่สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำเขาแทบปิดประตูไม่ทัน
ภรรยาขึ้นคร่อมสามี มือที่ถือโทรศัพท์อยู่อีกฟาก ตัวเล็กตกใจรีบวางเก็บในลิ้นชักเสียงเพื่อนเรียกให้เขาตื่นจากภวังค์
ร่างแกร่งที่นอนราบ ตอนนี้มีตัวเล็กขึ้นคร่อม หมอลีโอรวบรวมสติก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "แม่น้ำเจ้าพระยาทำให้เธอเร่าร้อนขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ"
"มะ ไม่ใช่สักหน่อย"
"แล้วมาคร่อมบนตัวฉันทำไม"
"คือ..คือ..ว่า.."
"หึ"
เขาเค้นเสียงหัวเราะผ่านลำคอ ท่าทีเย้ยหยันทำให้เธอไม่พอใจจึงรีบหาข้ออ้าง
"แค่กลัวว่าคุณจะหายใจไม่ออกเมื่อกี้คุณดิ้นแรงก็นึกว่าอาการแพ้กำเริบ" น้ำเสียงใสพูดชัด "ถ้าหากสามีเป็นอะไรไปคนที่เป็นภรรยาก็คงรู้สึกผิดไม่ใช่น้อย"
"นึกว่าเธออยากลองนอกสถานที่"
"ลองอะไรคะ..ยาทำให้คุณเพ้อเจ้อหรือไง"
"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเธอเปลี่ยนไป"
ลีโอจ้องมองตัวเล็ก วันนี้เธอสวมชุดสายเดี่ยว กระโปรงเดรสสั้นสีฟ้าสดใส ผมยาวรวบตึงขึ้นผูกโบว์ผิดหูผิดตาไปจากเมื่อก่อน
"อ๊ะ~"
เสียงสะดุ้งอยู่เมื่อมือหนาเคลื่อนลงมาจับสะโพกมน คิ้วบางย่นสาดน้ำเสียงหงุดหงิด
"จับทำไมคะปล่อยนะ!" ทั้งที่เพิ่งฟื้นแต่แรงเขามากล้น "ฉันจะลงแล้วเดี๋ยวใครคนอื่นมาเห็นเข้าอีก"
"นอกจากเพื่อนฉันก็ไม่มีใครเข้ามารบกวนหรอก"
"เมื่อกี้เพื่อนคุณหมอก็พรวดเข้ามา"
"ถ้ามันเห็นเธอขึ้นคร่อมบนตัวฉันแบบนี้..มันก็คงรู้ว่าเราทำอะไรกัน"
พวงแก้มสีขาวกลายเป็นแดงแจ๋ หัวใจกำลังเต้นสั่นสำนวนที่ฟังกำกวมช่างน่าอายนัก
"ค..คุณหมอ อ๊าา"
"ชวุ่ววว"
เพราะร่างกายที่แตกต่างทำให้ผู้หญิงบอบบางไม่อาจฝืนสู้ มือหนาล้วงเข้าใต้กระโปรงทั้งยังบีบคลึงเคล้นสองก้นเนียน
"ปะ ปล่อยนะคะ ฮึกกก" ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรุกราน "คุณหมอ~ อ๊าก!"
ทันทีตัวเล็กก็ถูกกระชาก ใบหน้าสวยแนบแผงอกแกร่ง แขนล่ำรัดร่างเอาไว้ไม่ให้ขยับ เสียงลมหายใจฟึดฟัดดังเป็นจังหวะ
"เธอเปลี่ยนไปจริงๆ"
สามีที่เหมือนกำลังเคลิ้มคิดถึงอดีต ทำไมเมื่อก่อนเขาถึงไม่สนใจใยดี
"คนเราก็มีเปลี่ยนแปลงกันบ้างสิคะ โลกนี้มันโหดร้ายเสมอ" น้ำเสียงขุ่นของพราวพูดขึ้น
"คงใช่ เพราะเธอเองก็ใจร้ายกับฉันเหมือนกัน"
"ใจร้าย?! ฉันไปทำอะไรให้"
"ช่างมันเถอะ"
แม้เขาจะพูดตัดบทแต่นั่นยิ่งทำให้น่าสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับฝาแฝดพี่สาว ข้อมูลที่เธอได้รับยังคงมีสิ่งที่ยังไม่รู้อีกมากมาย
อ๊ะ~
กำลังคิดปะติปะต่อเรื่องราว ทว่า..นิ้วเรียวของหมอเริ่มถูไถ กางเกงในใต้กระโปรงเกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้น
"แค่เขี่ยเธอก็แฉะแล้ว"
"!!!!"
ใช่..เขากำลังทำลามก รัดตัวของเธอที่คร่อมอยู่ด้านบนเพื่อกระทำชำเรา
นิ้วแข็งแกร่งครูดกับเนื้อผ้าบางพลางสะกิดเม็ดคริสตัลที่แทรกอยู่แยกกลีบอูม ความรู้สึกวูบวาบที่ไม่เคยได้พบเจอกระตุ้นร่างกายให้ตอบสนองทันที
"นิ้วฉันเปียกแล้ว" คุณหมอกระซิบ อยากให้เลียไหม.."
"ไม่! คุณจะบ้าหรือไงที่นี่โรงพยาบาล"
"มีแค่เธอกับฉันไม่เห็นต้องอาย"
"ปะ ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้ากาม"
เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่คำหยาบหลุดออกจากปากภรรยา ลีโอเริ่มผละปล่อยคลายอ้อมกอด
พราว หรือ พริ้ม กระเด้งตัวนั่งมือปัดป่ายผมยาวพะรุงพะรังจากการดิ้นขัดขืน สายตาแหลมคมของลีโอจ้องมองพร้อมส่งคำถาม
"เธอเป็นใครกันแน่...?"
- ผู้เขียน
