EP.10 เสืออ่อนแอ..
1442 คำ
"กูจะรีบไปส่งนะอีก5นาทีทันแน่" เสือพูดพร้อมกับรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า แล้วพาเธอกลับไปส่งถึงบ้านอย่างรวดเร็ว
บ้านโฉมงาม
บนรถ
บรรยากาศภายในรถปกคลุมด้วยความเงียบ โฉมงามนั่งน้ำตาคลอมาตลอดทางเพราะนี่คือการเสียบริสุทธิ์ครั้งแรกของเธอ
หมับ!
"ปล่อยนะพี่!!" เธอหันไปตวาดชายหนุ่มเมื่อถูกเขาดึงแขน
"พรุ่งนี้กูจะมารับไปเรียน รอหน้าปากซอย"
"ไม่ต้อง หนูไปเองได้" แขนเรียวพยายามจะสะบัดออก แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้
"จะให้กูบอกแม่มึงว่ากูได้มึงแล้ว หรือจะไปกับกูดีๆ" เสือพูดขู่พร้อมจ้องหน้าเธอตาเขม็ง
"เออออออ!! รู้แล้ว" สุดท้ายเธอก็ต้องจำใจยอมเขาด้วยความหงุดหงิด จากนั้นโฉมงามก็รีบลงจากรถแล้วกลับเข้าไปในบ้านทันที โชคดีมากที่กลับมาได้ตรงเวลาพอดี พอมาถึงห้องเธอก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง
"เจ็บ หลี ชิบหาย! ซี๊ดดดดด โอยยยยย ถ้าแม่รู้ต้องถูกฆ่าทิ้งแน่ๆ" ร่างเล็กบ่นพึมพำพร้อมนอนคว่ำหน้าลงแนบกับเตียงนอน มือบางกำผ้าห่มเอาไว้แน่นด้วยความเคร่งเครียด หากแม่รู้ขึ้นมาล่ะก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ๆ
เช้าต่อมา
มหาลัยกลางเมือง
"กูโทรหาสิบสายไม่รับ โดนพี่เวียลากไปกระแทกเหรอ" เมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามานานาก็รีบเอ่ยถามทันที
"เปล่า!!"
"แน่นะ!"
"เอออออออ!!"
พอได้คำตอบเช่นนั้นนานาก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ โฉมงามเป็นคนเดียวที่นานาไม่กล้าสอดรู้สอดเห็นด้วยมาก เพราะโฉมงามเคยขู่ว่าจะเลิกคบหากหล่อนยุ่งเรื่องของเธอมากเกินไป
นานาจำต้องทำตามเพราะนอกจากโฉมงามแล้วหล่อนก็ไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกเลย
"มึงดูเหม่อๆนะ แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้วกูเป็นห่วง เดี๋ยวไปซื้อน้ำแปปนะ" พูดจบนานาก็ลุกขึ้นเดินออกไป
หมับ!
"กูไปรอมึงจนเข้าเรียนสาย อีสัส!กูบอกให้รอหน้าปากซอย" เสือเดินเข้ามาดึงแขนพร้อมตวาดใส่หน้าหญิงสาวด้วยความโมโห
"พี่เสือ....อย่ายุ่งกับหนูอีกได้ไหม?"
"มึงสั่งกูเหรอ ?"
"พี่อยากไปบอกเเม่หนูก็ตามใจ อย่างมากก็แค่โดนแม่ตีตาย! ดีกว่าต้องเห็นแม่เสียใจ"
"...." ชายหนุ่มที่ได้เห็นท่าทีจริงจังของเธอก็ค่อย ๆ ผละมือออกแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ พร้อมขมวดคิ้วถาม "ทำไมเเม่มึงต้องเสียใจ?"
"ก็ตอนเด็กๆแค่หนูซ้อนจักรยานผู้ชายกลับบ้าน แม่เอาหนูขังในห้องไม่มีหน้าต่างมืดมิดเลย ถึงเวลากินข้าวแม่ก็เอามาให้แล้วขังต่อ แต่...หนูได้ยินแม่ร้องไห้อยู่หน้าประตู"
"...."
"แม่บอกขอให้หนูเรียนจบก่อนค่อยมีแฟนหรือผัว! ฉะนั้น หนูไม่อยากทำแม่ผิดหวัง" น้ำเสียงของเธอที่พูดแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ
"เออ! กูคงไม่ดีพอหรอก ต่อไปนี้กูจะไม่ยุ่งกับมึงอีก" พูดจบเสือกก็หยัดกายลุกขึ้นเดินออกไปทันทีด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำราวกับคนกำลังจะร้องไห้
"ขอโทษนะพี่........." โฉมงามมองตามหลังเขาไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่ล้นออกมาคลอเบ้า
ชมรมในห้องเรียน
"เอยทำไมคอมีรอยดูดอะ" เพื่อนคนแรกเอ่ยถามเอย
"ก็พี่เสือนะสิ! อยู่ๆตอนเที่ยงก็ลากไปห้องน้ำแล้ว..
"แล้วอะไร?"
"แล้วให้ฉันอม....จากนั้นเขาก็ดูดที่คออะ จั๊กจี๋"
"แล้วได้เอาปะ?" คำถามนี้เป็นของเพื่อนคนที่สอง
"ไม่อะ! พี่เสือลืมพกถุงยางมา"
"หู้ยยยย! เขาต้องกลับมาซ้ำอีกแน่ 55555" เพื่อนสาวคนแรกหัวเราะอย่างชอบใจ
"ใหญ่ปะ สมคำร่ำลือไหม?"
"เข้าปากไม่ได้อะ ฮ่าๆๆ อุ๊ยยยย" เอยพูดอย่างมีจริตพร้อมยกมือขึ้นป้องปากอย่างไม่แคร์ใคร ที่สำคัญเธอตั้งใจจะพูดกระแทกแดกดันให้โฉมงามได้ยินอย่างผู้ชนะ
"ใครถามมันวะ!!!" นานาพูดแทรกเบาๆ
"ช่างเถอะ พวกแรดก็งี้แหละ!"
"มึงเป็นอะไรไหมกูถามจริงๆ?"
"กูปกติดีทุกอย่าง..." เธอตอบแล้วลากเสียงยาว
"แล้วมึงจะเอา ปากกา......มาขีดเขียนแขนกูทำไมเนี่ย!"
"อุ๊ย โทษๆๆ แฮ่
ตึกๆ!
เอยนั่งมองอยู่นานก็ลุกเดินเข้ามาหาโฉมงามพร้อมเอ่ยถามว่า
"เธอคงชอบพี่เสือเหมือนกันสินะ แต่ขอบอกก่อนว่า ฉันเนี่ย!ถนัดจับเสือแบบสุดๆ พวกแต่งหน้าจัดๆนมใหญ่ๆ ก็เป็นได้แค่ ของเล่นผู้ชายเท่านั้นแหละ! หึหึ" เย้ยหยันเสร็จเธอก็แค่นเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ
"ก่อนจะมาประกาศศักดา รอให้เขามีอะไรด้วยก่อนไหม เผื่อผู้ชายไม่เอา หน้าแหกเลยนะ! 55555555555555" นานาพูดเย้ยด้วยความหมั่นไส้
"อีนี่!" เพื่อนเอยคนหนึ่งตั้งท่าจะเดินเข้ามาตบนานาที่ไปว่าเพื่อนของตน แต่ก็ต้องชะงักเพราะคำขู่ของโฉมงาม
"ใครยุ่งกับเพื่อนกู ระวังซิลิโคนหลุดนะ! อย่างกูไม่กลัวอะไรเพราะตั้งแต่หัวจรด โหนกหลี อะของจริง แต่ดูจากดั้งพวกเธอ คงราคาแพงสินะ มาแลกหมัดแบบนี้จะคุ้มเหรอ!" ร่างเล็ก ๆ ลุกขึ้นยืนพรวดพราดอย่างเอาเรื่อง
"พวกฉันไม่ใช่สก๊อยแบบเธอนะ! แต่พี่เสือเขาบอกว่าชอบฉันตรงที่ใสๆ น่ารักน่าทะนุถนอม หวังว่าเธอคงเข้าใจสักทีว่าผู้หญิงแบบไหนที่ผู้ชายเขารัก แบบไหนที่เขาแค่อยากเอาเล่นๆ..." เอยเบะปากใส่ด้วยความสะใจก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอ
"มึงจัดรอบนอกแม่งดีไหม! ตบมัน"
"ช่างเถอะ! พวกประสาท"
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เธอก็รู้สึกจุกที่ตรงกลางอกอยู่ไม่น้อย พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ แต่ก็อดจะรู้สึกเจ็บแปลบไม่ได้
เลิกเรียน15.00น.
"อีโฉมงามๆๆๆๆๆๆ" นานาวิ่งเข้ามาตะโกนเรียกโฉมงามหน้าตาตื่น
"ใครตายวะ! ทำหน้าตกใจขนาดนั้น"
"พี่เสือ!!"
"ฮะ! พี่เสือตายเหรอ" เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"คือ..พี่เสืออะ โดนพี่เวียร์ต่อยอยู่หลังตึกวิศวะ" นานาพูดอย่างเหนื่อยหอบกว่าจะวิ่งมาถึงนี่ก็หลายกิโลอยู่
"เรื่องอะไร?"
"ไม่รู้แต่ที่เเปลก พี่เสือไม่สู้ทั้งๆที่พี่เสือนี่ดุตัวพ่อเลย! พี่เวียร์ต่อยจนปากแดงมีเเต่เลือดเต็มอะ"
โฉมงามที่ได้ฟังเช่นนั้นก็รีบวิ่งไปที่หลังตึกคณะวิศวะในทันที
หลังตึกวิศวะ
ตุ้บบ! ผัวะ! ปึก!
เสือทั้งโดนเวียร์ต่อยและถีบเข้าอย่างรุนแรงหลายต่อหลายครั้งท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะสู้กลับเลยสักนิด
"ไอ้เสือทำไมไม่สู้วะ" โค้กตะโกนถามเพราะเริ่มเป็นห่วง
"แม่ง! เป็นเหี้ยไรวะ!!"
เสือ (ตอนนี้มันชาๆไปหมด ผมไม่แรงจะทำอะไรเลย ผมมันเลวมากใช่ไหม ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง อยากโดนต่อยให้เจ็บๆจะได้ไปกลบร่องรอยทรมานในใจ)
"พี่เสือ!!!!!!" โฉมงามตะโกน
ผัวะ!
ตุ๊บ!
"อึก!" หมัดสุดท้ายของเวียร์ทำให้เสือล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ ก่อนที่เขาจะกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้เขาอาการหนักพอสมควร
"แข็งจริงนะมึง ต่อยจนมือกูแตกไปหมด ยังไม่น็อค ไอ้สัส!!" เวียร์ตะโกนด่าเสียงดัง
"มีแรง....แค่นี้เหรอวะ" เสือพูดไปกระอักเลือดออกมาไปจนฟังแทบจับใจความไม่ได้
"ปากดีนะมึง!!" พูดจบเวียร์ก็ใช้ส้นเท้าเตะปากเสืออีกรอบ
โฉมงามที่เพิ่งวิ่งมาถึงกำลังจะเข้าไปหาเสือ แต่ก็ถูกซันคว้าตัวเอาไว้เพราะมันเป็นกฎของลูกผู้ชาย หากไม่พูดว่ายอมแพ้ก็ต้องสู้จนกว่าจะน็อคสลบไปเท่านั้น
"พี่จะไม่สู้จริงๆใช่ไหม!!!!" หญิงสาวตะโกนถามพร้อมกับหยดน้ำตาที่กำลังรื้นออกมาคลอเบ้า จากนั้นเธอก็กระโดดขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้ ๆ
"ถ้าพี่ไม่สู้....หนูเอาจริงนะ" โฉมงามตะโกนดังลั่น
"อีเชี้ยยยยยย" นานาร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
"อีโฉม!!!"
- ผู้เขียน
