ตอนที่.6 ขัง (กอด)
1007 คำ
เวลาผ่านไปเป็นสัปดาห์
"น้ำหอมฉุยเลยนะพี่ปีใหม่แสบจมูก" นิวเยียร์ถือกระเป๋านักเรียนเดินลงบันไดเจอพี่สาวยืนหน้าประตูพอดิบพอดี
"ฉันโตเป็นสาวก็ต้องรู้จักเพิ่มเสน่ห์ให้ตัวเอง ไม่ใช่แค่เเป้งเด็ก นี่..กลิ่นตัวของเธอเหมือนเด็กประถมเลยรู้ไหม"
"ก็มันฉุนจมูกจะตายแค่ทาครีมก็หอมแล้ว"
เด็กหญิงคิ้วขมวดเดินไปขึ้นรถโรงเรียนประจำ เพียงไม่กี่นาทีรถเก๋งสุดหรูก็แล่นมาจอด
กระจกสีดำลดลงมาพร้อมตะโกนเรียกเพื่อน "ปีใหม่! เร็วๆ"
บนรถ
"นึกว่าจะไม่มาเรียนที่ไทยไหนบอกแม่ส่งไปอเมริกาไง" ทราย เพื่อนสนิทของปีใหม่ ลูกสาวข้าราชการยศสูง "สรุปมึงไม่ไป?"
"ก็มึงไม่ยอมไปด้วยกูกลัวเหงา"
"ชิ ขอเถอะอย่ามางงมาเหงา เวลาไปเมาอะไปพร้อมกู แต่ตอนกลับดันไปกับผู้อี.."
"ไม่หยาบคายนะคะมึงก็ใช่ย่อย ฮ่าๆ"
สองสาวเป็นเพื่อนสนิทกันและมีนิสัยคล้ายคลึงกัน ลิปสติกสีแดงยี่ห้อดังทาบทาบริมฝีปากหยักของทรายชวนน่ามอง
ปีใหม่ไม่แต่งหน้าจัดแต่ก็แน่นทั้งบลัชออนและอายไลเนอร์ดูโดดเด่น
"ไว้เจอกันนะ"
มาถึงหน้ามหาวิทยาลัยเอกชน ปีใหม่โบกมือลาเพื่อนเนื่องจากทรายเรียนอีกสถาบัน
"ใครมาส่งเหรอ"
"หืมมม.."
"พี่ถามว่าใครมาส่ง"
"ทำไมคะ? หรือพี่ไทม์หึง"
ชายสูงตัวใหญ่ยืนพิงหลังหนาปึกตรงทางขึ้นบันไดของคณะมนุษยศาสตร์ เขาใช้สายตาหรี่มองเธอที่เดินเข้ามา
"พี่จะมีสิทธิ์อะไรไปหึง..ตามจีบมาเป็นอาทิตย์ได้แค่สะกิดในช่องแชท" ความเจ้าชู้แพรวพราวแต่อีกฝ่ายกลับไม่หลงกล
"ถ้าพี่รอไม่ไหวไปจีบคนอื่นก็ได้นะ"
"จริงเหรอ"
"ค่ะ"
"สมมติพี่ไปจีบคนอื่นขึ้นมาเราคงคิดถึงแย่ ทุกพักเที่ยงก็เจอกัน ตอนจะกลับพี่ก็เดินไปส่งขึ้นแท็กซี่ ก่อนนอนก็บอกฝันดี ทำขนาดนี้ไม่มีใจบ้างก็ให้รู้ไป"
หัวใจของเธอเริ่มเต้นกระสับกระส่ายทุกอย่างที่เขาพูดมาเป็นความจริง ใบหน้าสวยมีลักยิ้มเขินเปล่งสีชมพูระเรื่อ
กริ๊งงง
เสียงกริ่งเเจ้งเตือนประชุม ทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับคณะตัวเอง กระทั่งเวลาช่วงเย็น 17.00น.
แกร๊ก
ขณะที่ปีใหม่จะกลับบ้านเธอแวะมาเข้าห้องน้ำติดด้านหลังตึกเพราะเงียบเชียบไม่เสียงดัง
"เฮ้อออ เบื่อจังมาเรียนตั้งนานไม่มีเพื่อน" จะว่าความสวยก็เป็นเหตุก็ใช่เพราะส่วนมากจะมีแต่ผู้หญิงที่อิจฉากันเอง "เฮ้ยยย"
กึก
กึก
ทำธุระเสร็จปรากฏว่าประตูห้องน้ำถูกล็อกจากด้านนอก ปีใหม่พยายามดึงแต่เปิดออกไม่ได้ ที่สำคัญโทรศัพท์ดันแบตหมด
ต๊บ!ต๊บ!
'ช่วยด้วยค่ะ'
เสียงตะโกนดังลั่นแต่คล้ายจะไม่มีใครได้ยิน พระอาทิตย์เริ่มใกล้จะตกดิน
"ขอโทษนะครับน้องปีใหม่ยังไม่ลงมาจากห้องเรียนอีกเหรอ" ปกติไทม์ที่เฝ้าตามจีบมักจะมารอเธอที่นี่เมื่อไม่เห็นจึงถามรุ่นพี่ "หรือวันนี้มีกิจกรรมอะไรพิเศษ?"
"เปล่านะวันนี้ไม่มีกิจกรรมอะไร อีกอย่างน้องปีหนึ่งก็ทยอยกลับกันเกือบจะหมดแล้ว"
"ไปไหนนะ.."
คิ้วหนาเริ่มผูกปมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ เขาจึงตัดสินใจเดินวนหารอบตึกคณะ
ห้องน้ำ
ต๊บ!ต๊บ!
"ชะ ช่วยด้วย!!!"
เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงที่ไม่มีใครเดินอ้อมมาด้านหลัง มีเพียงเสียงฝ่ามือกระทบประตูเสียงดังลั่นต่อเนื่อง
ฟ้าสีครามเริ่มมืดครึ้มอุตุนิยมวิทยาแจ้งว่าวันนี้จะมีฝนตกเป็นบริเวณกว้าง
อุณหภูมิในอากาศเริ่มแปรปรวน
"เจอไหม?!" ด้านนอกที่เริ่มไร้ผู้คน ไทม์ตามเจมาช่วยค้นหาอีกแรง
"ไม่เจอว่ะทั้งตึกดาดฟ้าก็ไม่มี"
"หรือว่าจะกลับไปแล้ว..แต่ไม่น่าจะใช่ ผู้หญิงที่เล่นตัวมีจริตแบบนั้นคงจะต้องอยู่อ่อยฉันก่อน"
"มั่นหน้ามากไอ้สัด ฮ่าๆ"
ชายหนุ่มสองคนพูดคุยกันสักพักเสียงวิ่งของเพื่อนอีกคนก็ตรงดิ่งเข้ามา
"กูได้ยินเสียงร้องมาจากทางห้องน้ำหลังตึกเก่านู้นไม่รู้จะใช่ไหม..กลัวผีกูไม่กล้าเข้าไป!" เฮงพูดจบทุกคนก็เดินตามกันไป
'ช่วยด้วยยยยย'
น้ำเสียงใสเริ่มแหบแห้งปรากฏว่าเป็นปีใหม่ เจจะพุ่งเข้าไปแต่ถูกไทม์คว้าแขนรั้งเอาไว้
"เอ้า! น้องมันออกห้องน้ำไม่ได้" เมื่อมองไปยังประตูเจ้าปัญหาปรากฏว่ามีเหล็กคล้องไว้เพื่อปิดไม่ให้เปิดออก
"รอก่อน"
"รอเชี้ยไรมึงไม่อยากเป็นพระเอกขี่ม้าขาวเข้าไปช่วยหรือไง"
"กูบอกให้รอก่อนไง"
เพราะกำปั้นเล็กทุบประตูพร้อมเสียงดังโวยวาย ตอนนี้ความเข้มแข็งเริ่มหดหาย
ห้านาทีต่อมา..ปีใหม่ทรุดนั่งลง เสียงสะอื้นลอยละล่องตามลมกำลังร้องไห้
'ฮือออ ฮึก ฮื้อ'
แกร๊ก
เหมือนแสงสวรรค์สาดส่อง ประตูเปิดออกกว้าง ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำใสมองเปรยขึ้นเห็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่คุ้นเคย
"พี่ไทม์ ฮื้ออ ช่วยด้วย"
"ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่นี่แล้ว"
มือน้อยกอดคล้องคอเขาเอาไว้แน่นซบใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาไหลลงไหล่ซ้าย สองกายประสานสัมพันธ์เนืองแน่น
ไทม์เดินโดยที่โอบอุ้มเธอออกมากระทั่งหยุดยืนหน้ากระจกใส
เพื่อนที่จดจ้องเหตุการณ์ทำท่าทางสงสัย
คิ้วหนาของไทม์เลิกขึ้นเชิงมีเลศนัย
ใช่! เขาเพียงรอให้ผู้หญิงอย่างเธอกลัวสุดขีดจนร้องไห้ ถึงยอมปรากฏตัวเพื่อจะกลายเป็นสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด..
"ไอ้สัด!"
"ไอ้เหี้ยแม่งโคตรเหี้ยม!"
เฮงสบถเบาตามมาด้วยเจส่ายหน้าพลางขบขำอย่างไม่ออกเสียง ทั้งสองคนได้รู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของไทม์ทันที
- ผู้เขียน
