@2 วันต่อมา
ฉันนั่งนิ่งอยู่ในห้องที่เงียบสงัด แสงแดดยามบ่ายเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทว่าภายในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนมีอะไรรั้งรออยู่ภายในอก สายตาของฉันเอาแต่เหลือบมองไปที่ประตูด้วยความหวังว่ามันจะเปิดขึ้นสักที แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบรับกลับมา ความเงียบงันนี้ทำให้ใจฉันยิ่งว้าวุ่นและกังวล ความรู้สึกผิดปนความกังวลค่อยๆ ซึมลึกเข้ามา เพราะตั้งแต่วันนั้นที่แม่ฉันมาหา ฉันขอให้ปืนกลับคอนโดไปก่อน เหมือนฉันตั้งใจจะจัดการกับเรื่องแม่ให้เรียบร้อยก่อนที่จะกลับมาเคลียร์กับปืนอีกครั้ง อารมณ์หวั่นไหวผสมกับความไม่มั่นใจว่าปืนจะเข้าใจหรือไม่ทำให้ฉันเก็บความรู้สึกไว้เงียบๆ ไม่กล้าพูดออกมา
ภาพแม่ที่เข้มงวดกับฉันในอดีตฉายซ้ำในหัว ความหวงแหนของแม่กับลูกสาวคนเดียวทำให้ฉันกลัวว่าปืนจะกลายเป็นคนที่แม่ไม่ชอบ เหมือนอย่างหนุ่มๆ ที่แม่เคยสั่งห้ามไม่ให้คบ เพราะเป็นพวกใจเร็วไม่จริงใจ ฉันไม่อยากให้ปืนถูกตัดสินในแบบเ
