@คอนโด
ผมพามีนมาถึงคอนโด ดูจากสภาพที่เหมือนจะหมดแรง...สีหน้าซีดเผือด เหงื่อซึมตามขมับ ดวงตาเหม่อลอยไร้แวว มือบางเย็นเฉียบจนสัมผัสได้แม้ผ่านปลายนิ้วของผม เธอพยายามฝืนก้าวเดิน แต่ร่างกายกลับสั่นเทาเหมือนไม่มีแรงจะยืน..กำลังที่จะพยุงตัวเองยังจะไม่มี ก็มีนเล่นอ้วกมาตลอดทางขนาดนั้น คงจะเหนื่อยแหละ...จะเอาแรงที่ไหนมาเดินเองจนถึงห้อง...
"ให้ปืนอุ้มไหม.."
"ไม่เป็นไร...มีน.! หมับ!.."
ผมแค่ถามแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบก็กำลังงอนอยู่แหละเลยไม่อยากพูดมาก...แต่พอเห็นเธอเซ ร่างโอนเอนไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่อยู่ ผมก็ก้าวเข้าไปคว้าไว้ทันที ผมจัดการอุ้มมีนขึ้นในท่าเจ้าสาวโดยไม่รีรอ แขนผมประคองเธอไว้อย่างมั่นคง ขณะที่มือเล็กของเธอกอดคอผมไว้หลวมๆ หน้าผากเธอแนบลงกับบ่าผม หายใจแผ่วเบาเหมือนจะหมดสติทุกเมื่อ ท้าวหนาก้าวเดินไปจนถึงห้องมีน ผมเปิดประตูห้องนอนอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยๆ วางมีนลงบนเตียงเบาๆ เหมือนกลัวว่าเธ
