เย็นวันนั้น
“เป็นอะไรไป ไม่อร่อยเหรอ”
“อร่อยค่ะ แต่เจ้าขารู้สึกท้องอืดแปลกๆ” เจ้าขาแสร้งพูดแล้วทำเป็นงอแง เมื่อจู่ๆก็รู้สึกว่าไม่อยากกินอะไรขึ้นมาเพราะพูดของมัดหวายเมื่อตอนกลางวันยังวนเวียนอยู่ในหัวเธอ
คิมหันต์แวะไปรับเจ้าขามากินหมูกระทะร้านโปรดของเธอซึ่งเคยมาด้วยกันประมาณสองครั้ง แต่วันนี้เจ้าขากินน้อยกว่าปกติจนเขาอดถามไม่ได้
“ไม่สบายหรือเปล่า ให้พี่พาแวะหาหมอที่คลินิกแถวนี้มั้ย” คิมหันต์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หันไปหยิบน้ำเปล่ามาเทลงในแก้วของเจ้าขา
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้ไม่สบายถึงขนาดนั้น แต่เสียดายที่กินได้น้อยต่างหาก”
“ฮึ ห่วงกินนะเรา”
“ก็นิดหน่อยค่ะ นานๆ ทีพี่คิมหันต์จะปิดร้านเร็วนี่คะ”เธอออดอ้อนความรักครั้งนี้ของเธอเริ่มต้นจากจุดเล็กๆ ไม่หวือหวา ทั้งสองตกลงกันแล้วว่าจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปไม่รีบร้อน ซึ่งคิมหันต์ก็เห็นด้วยและตามใจเธอ
“เอาไว้มาใหม่ เพื่อเราพี่ปิดร้านเร็วได้ทุกวันอย
