13 วันผ่านไป
“นี่พี่ไฟ กลับไปนอนที่บ้านเหอะเจ้าขามันไม่หนีไปไหนหรอก” น้ำนิ่งแหวใส่อย่างสมเพชเมื่อเปิดประตูห้องพักออกมาแล้วเจอเปลวไฟนั่งชันเข่าถักหมวกไหมพรมให้ลูกอยู่หน้าห้อง
"ไม่เป็นไร ว่าแต่นิ่งดูนี่ซิมันเบี้ยวไปมั้ย"เปลวไฟยื่นหมวกไหมพรมสีชมพูที่ถักไปได้มากกว่าครึ่งให้น้ำนิ่งดู
"ใช้ได้แล้วล่ะพี่ แต่ดึงตรงนี้ให้ตึงอีกนิด"
"อืม...ได้ๆ"
"นี่คิดว่าจะได้ลูกสาวใช่มั้ยถึงถักสีชมพู"
"เดี๋ยวเสร็จอันนี้พี่ก็จะถักสีเทาด้วย เผื่อลูกชายด้วย พี่ไม่อยากให้เจ้าขาเลือกสีกลัวเธอหงุดหงิดเลยเลือกเองซะเลย"
"..."น้ำนิ่งเงียบไปด้วยอาการจุกอก เธอไม่คาดคิดว่าเปลวไฟจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เขาทุ่มเทและทำเพื่อเจ้าขากับลูกมากจริงๆ จนน้ำนิ่งก็อดเห็นใจไม่ได้ "พักบ้างนะพี่ไฟ เงินทองมีเยอะแยะซื้อๆเอาบ้าง"
“แบบนี้ก็ดีออก...ว่าแต่เจ้าขาเป็นยังไงบ้าง กินหมดมั้ย” เขาไม่สนใจคำพูดของน้ำนิ่งแต่กลับถามถึงอาหารที่จองคิว
