สักพักต่อมา
“อิ่มมากมั้ย หมอบอกว่าตอนท้องกินนิดเดียวก็อึดอัดแล้ว” หลังจากเจ้าขาทานอาหารบนโต๊ะไปจนเกือบหมด เปลวไฟก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง วันนี้เขารู้สึกโชคดีมากที่เจ้าขาอนุญาตให้เขาร่วมโต๊ะเดียวกันได้ เธอบอกว่าเหม็นเขาน้อยลง สงสัยลูกจะเริ่มใจดีกับเขาขึ้นมาแล้ว
“ลูกแค่เจ็ดสัปดาห์เอง ไม่ได้อึดอัดถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” เจ้าขาตอบแบบขอไปที ตอนนั้นเองเธอก็หันไปเจอร้านขายเต้าทึงซึ่งมีคนต่อคิวเยอะมาก เธอก็พูดขึ้นลอยๆ
“เต้าทึงน่ากินนะคะ อยากกินอยู่ที่นี่และก็ซื้อกลับไปกินที่คอนโดด้วย”
“รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้” เปลวไฟยิ้มบางๆ แล้วรีบลุกขึ้นไปต่อคิวยาวเหยียดของร้านเต้าทึงอย่างกระตือรือร้น ดีใจที่เจ้าขายอมพูดกับเขาเป็นประโยคยาวขึ้นกว่าถามคำตอบคำ หรือบางครั้งไม่ตอบเลย
“...” เจ้าขามองตามด้วยสายตานิ่งเรียบ อันที่จริงเธออิ่มมากจนไม่สามารถกินอะไรได้อีก แต่ที่พูดไปก็เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของเปล
