วิศวะตัวร้ายกับหมอสุดเลิฟ

EP 3 ปวดท้อง

EP 3 ปวดท้อง

หลังจากกินอาหารเสร็จฉันก็ไม่พูดไรกับพี่กัสอีก เพราะเขาชอบวนเข้าเรื่องใต้สะดือตลอด นิสัยเสียมากไหนบอกจะขอโอกาสนี่ดูทำเข้าไม่เหมือนคนมาจีบฉันสักนิด ทำเหมือนอยากจะปล้ำฉันตลอดทุกครั้งที่หาจังหวะได้ ฉันมัวแต่แต่ไลน์คุยกับเพื่อนในกลุ่มจนไม่ได้มองทางพอรถจอด พี่กัสดับเครื่องรถฉันเลยเงยหน้าขึ้นมอง กลับเป็นบ้านหลังหนึ่งที่ไม่เล็กแต่ก็ไม่ถึงกับคฤหาสน์

Lv : ทำไมมาที่นี่

AG : พี่ปวดท้อง

Lv : อย่ามาแสดงนะพี่กัส

AG : พี่ไปห้องน้ำก่อนนะ

Lv : ....

แล้วเขาก็เดินหายเข้าบ้านไปเลยฉันนั่งรออยู่เกือบ 10 นาที จนทนอากาศร้อนไม่ไหวเลยเดินลงจากรถมารับลม บริเวณบ้านเงียบมากรั้วกับกำแพงสูงและทึบ เขาคงไม่อยากให้ใครมองเห็นตัวบ้าน เดินไปเดินมาจนเกือบครึ่งชั่วโมงฉันเริ่มโมโหเขาจริง ๆ แล้ว เลยหยิบมือถือโทรหาแต่เขาก็ไม่รับสาย ตัดสินใจอยู่อีกพักหนึ่งก็เลยตัดสินใจลองเดินเข้าไปดูในบ้าน เผื่อเข้าห้องน้ำแล้วเป็นอะไรไปไม่มีใครรู้

ระหว่างที่เดินไฟเปิดอัตโนมัติฉันเลยไม่ต้องหาสวิตช์เปิดไฟ ชั้นล่างมีแต่เสียงออกซิเจนในตู้ปลาขนาดใหญ่ ฉันเดินดูจนทั่วสุดท้ายก็วนกลับมายืนที่ทางขึ้นบันไดชั้น 2 ก็จะถอนหายใจทิ้งอยู่หลายที ฉันตะโกนเรียกเขาอีกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบ เลยโทรหาเป็นครั้งที่ 10 ได้แล้วเสียงมือถือดังแววมาจากชั้น 2 ฉันเลยเดินขึ้นไปตามเสียงจนถึงประตูห้อง ๆ หนึ่ง ฉันเคาะประตูตามมารยาทแต่ก็เงียบเหมือนเดิม เลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

มันเป็นเหมือนห้องดูหนังเพราะมีทีวีจอใหญ่ขนาดครึ่งของผนังบ้าน กับกล่อง DVD สมัยก่อนวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ฉันเผลอตัวเดินดูสิ่งเหล่านั้นอย่างช้า ๆ แล้วสิ่งที่ทำให้ฉันหยุดเดินเพื่อยืนดูกรอบรูป 2 กรอบที่วางอยู่รวมกับกรอบรูปที่มีรูปครอบครัวพี่กัส รูปเด็กผู้หญิงในชุดมัธยมปลายกับเด็กผู้ชายในชุดพละมัธยมปลายเช่นกัน และคนในรูปก็คือฉันกับพี่กัส รูปที่ใครสักคนช่วยถ่ายตอนเราเลิกเรียนพิเศษ อีกรูปคือตอนเรา 2 คนไปเดินเล่นที่สวนจตุจักร ตอนนั้นเราปริ้นส์ออกมาคนละชุด เขายังคงเก็บมันไว้อยู่เหมือนฉัน

น้ำตามันค่อย ๆ ไหลฉันห้ามตัวเองไม่ได้ รูปพวกนี้ทุกวันนี้ฉันเองก็ยังวางไว้ที่คอนโด ฉันยังวางมันทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าฉันจะได้เจอเขาอีกไหม มองมันทุกวันทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขามีใครข้างกายรึเปล่า เสียงสะอื้นของฉันคงเริ่มดังเกินไป เขาถึงยอมออกมาหาฉันสักที อ้อมกอดจากด้านหลังที่คุ้นเคยเขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในชีวิตที่ได้ใกล้ชิดฉันขนาดนี้

AG : ร้องไห้ทำไม...หืม

Lv : อยากกลับคอนโดแล้ว...อึก

AG : กลับไปทำไมดึกแล้ว

Lv : อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ...

AG : นิสัยแบบนี้ก็รักแค่คน ๆ เดียว

Lv : ไม่ต้องมาพูดเลยไหนบอกขอโอกาสไง

AG : ก็โอกาสนี้ละที่จะเอา

Lv : เอาอะไร...ปล่อยเลย

AG : ก็ได้เดี๋ยวพี่ไปส่งแต่แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ

Lv : ไม่มีครั้งหน้าแน่นอน...อืมอย่ามาหอม

AG : ก็เราหอม

Lv : นิสัย

AG : น่ากัดชิบผายขอกัดที

Lv : อ่ะ...อย่าทำแรงเดี๋ยวเป็นรอย

AG : โตแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ กัดก็ต้องมีรอยสิ

เห็นไหมคนอย่างเขาเจ้าเล่ห์ได้นิดได้หน่อยก็เอา นี่ยังไม่พ้นอาทิตย์เลยจะจับฉันกินให้ได้ ถ้าถามว่าตอนโดนกอดไม่รู้สึกอะไรหรอ โคตรจะรู้สึกเลยแต่ต้องเล่นตัวอีกนิด ขออีกเวลาอีกหน่อยไม่นานหรอก ตอนนี้ใจฉันก็อ่อนเป็นเต้าหู้ไข่หลอดแล้ว เขาก็เหมือนจะรู้ว่าตัวว่าฉันคงหนีเขาไปไหนไม่รอดแล้ว เลยไม่ลุกฉันต่อจับมือพาฉันลงไปที่รถแล้วก็ขับออกมาส่งที่คอนโด

AG : พรุ่งนี้พี่มารับ

Lv : อืม

AG : โกรธหรอ

Lv : พี่มันเจ้าเล่ห์

AG : ฮึ...ถ้าว่าพี่อีกพี่กดเราตรงเบาะรถนี่เลยนะ

ฉันรู้ว่าเขาทำแน่เลยรีบเปิดประตูรถลงวิ่งเข้าตึกทันทีได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะปิดประตูรถด้วย ไอ้เลิฟแกไปหลงรักคนเจ้าเล่ห์แบบนี้ได้ยังไงนะ พอฉันขึ้นมาถึงห้องฉันก็รีบไลน์ไปว่าจะอาบน้ำนอนเลยห้ามกวน แล้วฉันก็ปิดเครื่องหนีไม่งั้นใจฉันคงอยู่ไม่เป็นสุข ทุกวันฉันต้องอ่านหนังสือเตรียมก่อนเข้าเรียน เลยต้องตัดเขาออกจากชีวิตอย่างน้อยก็ตอนนี้ตอนที่ต้องใช้สมาธิอ่านหนังสือเนี้ยะ

Lv : มองอะไร

AG : กระโปรงสั้นไป

Lv : เลิฟใส่แบบนี้ตลอดนะ

AG : สั้น

Lv : ถ้าพี่หงุดหงิดนักเดี๋ยวเลิฟไปเองก็ได้

ฉันผู้ที่ไม่เคยจำว่าอย่าท้าทายเขาแม้เพียงนิดสำหรับเขากับคนทั้งโลกเขาจะไม่ตอบโต้ แต่กับฉันไม่ใช่ "หมับ" มือหนาจับเข้ามาที่ต้นขาบีบจนฉันรู้สึกบางอย่าง เขาหยักคิ้วให้ฉันก่อนมือจะเริ่มไต่ระดับความสูง จนเกือบจะถึงชายกระโปรงแล้ว

Lv : สั้น ๆ ต่อไปไม่ใส่แล้วตัวนี้...เอามือพี่ออกเลย

AG : ก็แค่นั้น

Lv : วันนี้เรียนเช้ามากเปลี่ยนไม่ทันแล้วเราไปมหาลัยกันก่อนนะ

AG : เย็นนี้พี่จะพาไปซื้อใหม่

Lv : ไม่ต้อง

AG : ต้อง

Lv : ไม่เอาเดี๋ยวใส่เฉพาะที่มีก็พอ

AG : เพื่อไปนอนกับพี่จะได้มีชุดสำรอง

Lv : พูดมาได้น่าเกลียด

AG : เดี๋ยวก็รู้ไม่นานหรอก