ด้านเรือนหลังใหญ่นอกเมืองทางทิศเหนือ ร่างสูงของบุรุษงามสง่ายืนอยู่หน้ากรงนกอินทรีตัวใหญ่ นักล่าที่เขาเลี้ยงไว้ดูเล่น นัยน์ตาคมหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินรายงานจากคนสนิท ริมฝีปากหนายกยิ้มก่อนจะคีบเศษอาหารให้นกยักษ์ในกรง เขายืนมองมันฉีกเหยื่ออย่างไม่ใยดีในเสียงร้องที่ดังออกมาได้เพียงครู่ก็เงียบไป “หึ! ใจ เย็นๆ เหยื่อของเจ้ามันไม่มีปีกบินหนีหรอก” น้ำเสียงนี้ราวกับเขาเอ่ยบอกคนสนิทเสียมากกว่า “นายท่านจะให้ทำอย่างไรต่อไปขอรับ” “เรื่องนี้เดี๋ยวข้าจัดการเอง เจ้าอย่าได้กังวลเลย” เสียงเย็นเอ่ยก่อนจะหันมาใส่ใจสัตว์เลี้ยงตรงหน้าอีกครั้ง “ขอรับนายท่าน” อีกฝ่ายรับคำก่อนจะถอยไปยืนไม่ไกลนัก ยามนี้ผู้เป็นนายดูอารมณ์ดี แตกต่างจากทุกวัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะข่าวพระราชทานสมรสของแม่ทัพหรือไม่ ด้านเรือนทางทิศใต้ของมู่หราน ยังเนืองแน่นไปด้วยแขกเหรื่อที่มาร่วมยินดีไม่ขาดสาย หน่วยเกราะดำก็ทำหน้าที่คัดกรองชาวบ้านเป